Vorig jaar al werd ik door mijn Engelse vriendin uitgenodigd voor haar verjaardag. Ze drukte mij een prachtig gedrukte uitnodiging in m’n handen en verwachtte min of meer dat ik voor haar vijftigste verjaarsfeest naar Engeland zou afreizen. Ik kon daarna toch immers naar Nederland gaan? Twee vliegen in één klap, dacht ze. Ik hielp haar meteen uit de droom en drukte haar op het hart dat ik graag feest en zeker met haar, maar dat ik ècht niet zou komen.

Al naar gelang het jaar vordert, ontmoet ik bij de nodige get togethers een paar vriendinnen van haar. Gekscherend zitten we ons te beklagen over onze vriendin. Lekker is dat, zo’n feestje in Engeland … en wij dan?! Voor de grap doe ik, mede namens de overige dames, mijn beklag bij het aankomende feestvarken.

Tot mijn verbazing ontvang ik een paar weken geleden een e-mail van haar. Ze nodigt mij en nog zes anderen (de klagers) uit voor een strandfeest met overnachting in een beach front bach op Waimarama, een strand hier ongeveer een half uur rijden vandaan. Haar vijftigste verjaardag wordt ook hier in Nieuw-Zeeland gevierd, met ons.

Mission Accomplished.

In de weken erna vliegen er e-mailtjes over en weer tussen haar vriendinnen en mij. Wat gaan we doen, wat gaan we eten? Gewoon, een hapje en een drankje, dat is het. Geen uitgebreide maaltijd, iedereen neemt verschillende borrelhapjes mee.  Ik zorg voor een royale kaasplank: zes verschillende soorten, voor elk wat wils. En ik wil kaas; elke soort.

Omdat op een vorig feestje de Indonesische gehaktballetjes zo in de smaak vielen, wordt dit mijn tweede aandeel in de hapjes.

Op donderdag maak ik een hele batch om mee te nemen naar de bach. Zoals een goeie kok betaamt, proef ik zelf de eerste. Mmmmm lekker hoor, uitstekend gelukt. Mijn man vraagt of hij er ook één mag en nog voor ik ja heb gezegd, steekt hij er al ééntje in zijn bakkes. Die had ik hem nooit moeten laten proeven, want dat was dus het begin van het einde. ‘Mag ik er een paar op  brood,’ vraagt hij even later. ‘Ja hoor, ik heb toch genoeg,’ antwoord ik. ‘Mag ik nòg een boterham,’ vraagt mijn man, ‘ze zijn zo lekker …’ En zienderogen slinkt mijn bergje gehaktballen.

Als we ‘s avonds een film zitten te kijken vraagt manlief: ‘Heb je er nog een lekker hapje bij, zoals misschien een … gehaktballetje?’ Tegen de tijd dat we naar bed gaan is het bakje leeg. Ik moet eerlijkheidshalve toegeven dat ik aardig heb meegeholpen, maar nu moet ik dus opnieuw beginnen.

De volgende ochtend krijg ik een telefoontje van mijn jarige vriendin: ‘Zeg, ik vertrek rond een uurtje of één, jij ook?’ ‘Nee, ik kom iets later, ik heb straks nog een afspraak en dan moet ik mijn beloofde bijdrage aan de hapjes nog maken.’ Ik vertel haar het balletjes relaas. Haar commentaar is dat er heus wel genoeg te eten zal zijn en bovendien staat er nog een strandwandeling op het programma. ‘Leave the fucking meatballs and get your arse to the beach,‘ roept ze baldadig door de telefoon. Mijn vriendin windt nooit ergens doekjes om.

Eigenwijs als ik ben, maak ik ze tòch. De balletjes gaan samen met de kaasjes in de koeltas.

Rond vijven, als we zijn uitgewandeld, wordt mijn kaasplank op tafel gezet. Daarna passeren allerlei heerlijke dingen de revue. Vriendinlief laat mijn balletjes gevoeglijk voor wat ze zijn. Eerlijk gezegd denk ik er ook niet meer aan, er wordt zoveel lekkers geserveerd.

Als ik de volgende dag vertrek staat mijn bakje onaangeroerd in de koelkast. Ik wil het achterlaten voor mijn vriendin, maar als ik vertrek wordt het in mijn handen gedrukt. ‘Hier,’ zegt ze, ‘met de hartelijke groeten aan je man. Ik weet inmiddels hoe lekker hij jouw gehaktballetjes vindt.’