Ik heb schatjes van kinderen en mag echt niet mopperen hoor, maar ze kùnnen af en toe behoorlijk onbehoorlijk gedrag aan de dag leggen. Dat ligt aan de pubertijd.

Mijn bloedjes zijn inmiddels bijna vijftien en zeventien en net toen ik dacht dat ik aardig was ingewerkt in het moederschap, ontsproten mijn spruiten in pubers. Geloof mij, dat is een heel ander ras.

Spruitje één, mijn meisje, vertoont af en toe een treffende gelijkenis met een stekelvarken. Zonder voorafgaande waarschuwing kan ze ineens haar stekels omhoog zetten. Spruitje twee, mijn jochie, kan een zeer natuurgetrouwe Neanderthaler neer zetten, af en toe gromt ie maar wat als je hem wat vraagt. Het is net echt.

Pubers doen me denken aan een fitted sheet. Je weet wel zo’n onhandelbaar laken met elastiek dat niet op te vouwen is. Op een gegeven moment geef je het op en belandt dat ding in een propje in de linnenkast en denk je: volgende keer beter, misschien moet ik een andere tactiek hanteren.

Vooralsnog was het makkelijk. Als ze bang waren voor monsters onder hun bed of in hun kast pakten we onze anti-monster spray en sprietsten we vrolijk alle nare creaturen de slaapkamer uit en gingen ze heerlijk slapen. Het was gewoon een flesje water met een mooi etiketje, maar het hielp wel!

Er liggen nu andere, reële monsters op de loer, zoals social media en glossy magazines die mijn tiener dochter vertellen aan welke standaard je schijnbaar moet voldoen. Daar helpt geen enkele spray tegen.

Ik ben gezegend met een jongen en een meisje: The King’s Wish. Mijn dochter draagt rokjes, veel te kort, en mijn zoon speelt Xbox, veel te lang.

Pubers … ineens praten ze vloeiend onzin. Ze willen niet zo veel, of juist heel veel, al naar gelang hun hormonen rokje waait of hun petje staat.

Voordat mijn zoon ging puberen kon ik hem gewoon mededelen dat ik een afspraak had gemaakt bij de kapper. Dat was nooit een probleem, hij ging gewoon.

Hij is nu bijna vijftien en een kappers bezoek moet ineens heel voorzichtig gebracht worden. Ik begin meestal met: ‘Goh, wordt het niet eens tijd dat je naar de kapper gaat?’ Om als antwoord te krijgen: ‘Waarom? Het is toch mijn haar? Ik vind het mooi, zo lang.’

Nu ga ik mijn dwarse puber natuurlijk niet als een Neanderthaler aan zijn haren naar de kapper slepen, maar af en toe is het behoorlijk verleidelijk. Hoe langer het haar, hoe beter de grip natuurlijk.

Het is te verklaren hoor. In de puberteit ondergaan de hersenen van je kind allerlei veranderingen, hetgeen zich kan uiten in recalcitrant gedrag. Puberbuien noemen ze dat.

Het liefst blijf ik er verschoond van. Soms denk ik met weemoed terug aan hun babytijd. Luiers verschonen was toch makkelijker.

Vroeger stuurde ik mijn kinderen nog wel eens voor straf naar hun kamer … nu smeek ik ze of ze er alsjeblieft eens uit willen komen. Dochterlief is, als ze niet aan’t studeren is, druk met ofwel haar telefoon, kleding, make-up of haardracht. Vroeger mocht ik haar haar nog wel eens invlechten … over en uit, dat doet ze zelf wel.

Zoonlief zit te gamen, met z’n vrienden. Gamen … ik heb het geprobeerd en ben te sloom bevonden. Papa probeerde het ook, waarna hij toe moest geven dat hij toch niet meer zo snel was als hij dacht … einde oefening.

Ach, ze raken vanzelf uitgepuberd, maar tot die tijd zou ik soms best wel eens een flesje willen hebben met een mooi etiketje:

Anti-puber spray.