PechaKucha (Japans; geklets) Een presentatie stijl waarin twintig dia's worden getoond, waarover twintig seconden wordt gepraat (zes minuten en veertig seconden).

Afgelopen dinsdag werd ik door mijn Engelse vriendin (ja, die Gekke) mee uit genomen voor m’n verjaardag. Ze weet wat ik leuk vind, ze heeft kaartjes geritseld voor een Pecha Kucha avond, pure passie op een presenteerblaadje.

Buiten schoeisel, houdt ze enorm van lekker eten … net als ik. Gelukkig houden we ook beiden van tennissen en wandelen, anders zouden we tonnetje rond zijn.

De presentatie begint om zes, en eindigt om acht uur. Rare tijd eigenlijk, want wanneer moet je dan eten, vragen we ons af. We besluiten om erna uit eten te gaan. Ze komt me rond vijven halen.

Natuurlijk zit ik al ruim voor die tijd klaar, opgetut en wel: ik ga immers uit. Ik laat mijn gezin achter met een heerlijk kipgerecht met rijst, want toen ik opperde dat ze wel een pizza konden bestellen, werd ik beloond met enorm vieze gezichten, hetgeen ik betitel als een compliment in disguise. Ofwel: je hebt je eigen graf gegraven met je kookkunsten.

Als we in de auto stappen vraagt ze: ‘Waar moeten we zijn?’ In eerste instantie denk ik: ze heeft me beet. Jammer genoeg is dit niet het geval, want ze weet ècht niet waar ze naar toe moet. Het erge is; ik ook niet.

Wat ik haar wèl kan vertellen is dat het theater vlak bij het restaurantje is waar we gaan eten. Ze weet ongeveer waar dat is en rijden onder luid gebabbel naar Napier. De auto wordt geparkeerd. Ik neem aan dicht bij het theater.

We lopen … en lopen en dan zijn we ineens weer terug bij de auto. Maar het theater zijn we niet tegen gekomen. ‘Nou, dat was een leuk rondje,’ zeg ik. Het theater blijkt toch nog een eindje verderop te zijn. Via Google Maps rijden we er naar toe. Maar wat blijkt? Alle parkeer plekken vlak bij het theater zijn al benut. Onze vorige parkeerplek is gelukkig nog vrij en we komen net op tijd aan.

De eerste speaker begint goed. Het gaat over kunst in de natuur. Dat spreekt ons beiden aan. We bekokstoven meteen een bezoek aan deze gepassioneerde man met z’n kunstwerken …

Om zeven uur is er pauze. Er worden complimentary sandwiches geserveerd. En dan spreek ik niet van ordinaire broodjes: ze hebben er werk van gemaakt. Het zijn prachtige gelaagde kunstwerkjes. Terwijl mijn vriendin op het toilet is, spot ik een schotel met de versnaperingen. Ik pak er twee, natuurlijk ook één voor mijn vriendin. Terwijl zij zich een weg terug baant, zie ik vanuit mijn ooghoeken dat zij ook een dame aanklampt en de nodige broodjes …

Ze zijn zo mooi, bijna zonde om onze tanden in te zetten. Bijna dan hè, want we bijten ze gretig weg. We hebben trek gekregen.

Na al deze geweldige sprekers, belanden we bij het Indiase restaurant. We nemen vooraf wat papadums met een lekker dipje en daarna bestellen we ieder een verschillend gerecht dat we kunnen delen. Natuurlijk hoort daar een lekker naan brood bij en een wijntje.

We zitten te smikkelen, maar de porties zijn best stevig en we moeten echt moeite doen om alles weg te krijgen. Dat is natuurlijk niet gek na al die broodjes.

Uiteindelijk blijft er nog wat in de pannetjes zitten … Ze vragen zelfs of we een doggie bag willen. Echt Nieuw-Zeelands. Maar voor een Nederlandse en Engelse is dat toch wel een beetje veel van het goeie.

En het is bovendien niet nodig, volgens m’n vriendin. Ze heeft nog een lekkere sandwich voor ons beiden in haar tas gestopt, voor onderweg!

Ze is onverbeterlijk …

Beter nog … ze heeft me beet, natuurlijk!