Sinds onze dochter begin december vorig jaar aan haar rug is geopereerd, heeft niet alleen zij haar levensvreugde hervonden, maar het hele gezin is weer in z’n normale doen. Vanaf de ontdekking dat onze dochter scoliose had en het steeds slechter met haar ging, heb ik letterlijk mijn zorgen zitten weg eten …

Ik behoor tot de lichaamsvorm appel. Als ik aankom word ik rond, alle pondjes gaan naar m’n buik! Nu houd ik wel van een appeltje, maar qua figuur zie ik toch liever wat er na verorbering overblijft: het ranke klokhuisje!

Vroeger was ik slank. Nooit mager hoor, alhoewel … mijn moeder zegt dat ik als klein meisje niet genoeg at. Een kwart tot een half boterhammetje tussen de middag … Ze maakte zich zorgen en toog met mij naar de dokter; ze dacht namelijk dat ik te mager was. Ik zeg nu altijd met een vette knipoog en een lach dat ik dat wel meer dan goed heb gemaakt. Nadat de dokter volop in mij had geknepen stelde hij mijn moeder gerust met de mededeling dat er nog genoeg spek op dat kleine lijfje zat. Geen zorgen dus! Nu was ik al enige jaren een paar kilootjes boven de zestig, hetgeen voor mijn lengte nog prima binnen de BMI grenzen valt. Maar toen ik afgelopen december op de weegschaal stond en deze acht en zestig kilo aan gaf … toen schrok ik toch wel even. Dat had ik nog nooit in m’n leven gewogen!!!

Maar goed, ik hield mijzelf voor dat ik een goed excuus had … Met de nadruk op had. Ik sloot een pact met mijzelf: Voor de volgende zomer weeg ik weer m’n normale zestig kilo.

In mijn tienerjaren heeft mijn moeder een “geweldig” dieet van iemand gekregen. Een eetplan opgesteld door een iriscopist. Ik heb het wel eens met m’n moeder gevolgd, maar dan zaten wij op de derde dag alweer aan een matze met suiker. Wij noemen het in huize Rutten het “Hippo Hippo Hoera Dieet”. Nou, veel te hoera-en is er niet hoor. Het komt er op neer dat je niet mag ontbijten (daar word je zo lekker wiebelig van …) en gedurende de rest van de dag, ach je raadt het al, mag je eigenlijk bijna niets eten. En tussendoortjes zijn natuurlijk uit den boze! Ik moet zeggen, je valt er echt van af hoor, als je je er aan houdt …

De afgelopen 20 jaar ben ik er talloze malen aan begonnen, maar ik krijg trek in dingen die ik  niet mag eten, ik raak verstopt en ik krijg hoofdpijn. En daar word ik chagrijnig van. Deze keer heb ik het helemaal anders aangepakt. Voor mijn initiële gewichtsverlies heb ik eigenlijk weinig gedaan. Ik voelde me ineens weer lekker in m’n vel en daardoor viel ik af.

Toen ik eenmaal een paar kilo was afgevallen, kreeg ik de smaak te pakken. Ik ben anders gaan eten en meer gaan bewegen. Waar ik me eerst altijd aan een strak dieet hield, eet ik nu kleine porties, de hele dag door.

Mijn Nederlandse vriendin zei onlangs: ”Je moet nu maar eens stoppen met dat afvallen hoor! Je wordt een beetje mager.  Sla je niet een beetje door?” Ik verzeker haar dat er echt nog wel genoeg spek op m’n lijf zit. En demonstratief neem ik wat er nog over is tussen m’n vingers …

Ze wil altijd dat ik blijf lunchen en dan stopt ze me vol met mijn favoriete kaas (zij kent mij, de lieverd), eieren, zalm en een broodje uit de oven. Heerlijk!

Maar deze keer niet, want ik had mijn man en kinderen beloofd dat ik wat lekkers voor de lunch zou meenemen. Croissantjes van de bakker! Met de opmerking van mijn vriendin in het achterhoofd heb ik me er lekker tegoed aan gedaan. Voor een keertje mag dat wel. Ik wil ook niet te zwaar tillen aan mijn gewicht, maar terug naar acht en zestig kilo, nee dankjewel.

Mijn zoon zei laatst dat ik op het moment wel heel veel bezig ben met sporten en m’n slanke lijntje, zoals hij dat zo mooi kan zeggen. Ja, je moeder is een mens van uitersten en misschien overdrijft ze, maar ze had wel iets met zichzelf afgesproken. Ik leer mijn kinderen dat je je altijd aan je afspraak moet houden, ook al is die met jezelf.