Sinds onze emigratie, meer dan veertien jaar geleden, hebben wij geregeld bezoek gehad. Variërend van vrienden, collega’s, kinderen van vrienden en natuurlijk ouders.

Eigenlijk hebben we nooit echt vervelend bezoek gehad. Alhoewel … Ons eerste bezoek kregen we al binnen twee maanden. Het was een oud collega van mijn man, met zijn vriendin. Ze waren op wereldreis. Wat viel dat tegen zeg. Ik heb nog nooit zo’n irritante vrouw meegemaakt. Hij was wel ok, maar zij … Praat me er niet van. Zo deed ik bijvoorbeeld de was, ook voor hen natuurlijk, en hing alles aan de waslijn. Op het moment dat het gedroogd was, haalde zij de was binnen. Maar dan alleen haar eigen deel! Nou zeg, je moet toch wel heel sterk in je schoenen staan wil je daar niet een klein beetje kriegelig van worden. Daar kwam bij dat ze iedere avond hetzelfde kaartspel wilde spelen waarbij zij altijd won. Ik stelde iets anders voor, maar dat wilde mevrouw niet spelen. Ik maakte er een grapje over; ik vroeg mijzelf hardop af of dit misschien een spelletje was waarbij ze niet kon winnen … Wat waren we blij dat dit bezoek weer verder reisde.

Inmiddels zijn mijn ouders hier al meerdere malen geweest en komen in januari weer. Nu voor een hele maand. Een poosje geleden hadden wij een week bezoek van Nederlandse vrienden. Zij hadden een hotel geboekt in Hastings en betaalden nog geen acht honderd dollar voor acht overnachtingen inclusief ontbijt. Wat een fantastische deal. Dat leek mijn moeder ook wel wat. Of ik even kon gaan inspecteren.

De volgende dag ging ik meteen op pad. Aan de balie van het hotel zit een alleraardigste jongedame. Ik vertel haar dat mijn ouders het idee hebben hier vier weken te logeren. Of ik even een kijkje mag nemen. Ze is heel welwillend en behulpzaam; het mag allemaal. Ik kijk rond in de eetzaal en ik bekijk twee verschillende kamers. De een heeft uitzicht op de parkeerplaats aan de straatkant en de andere uitzicht op het buiten zwembad en overdekte picknick gelegenheid met barbecues.

Voor het geld ziet het er best aardig uit. Ik bedenk me dat ze er alleen maar hoeven te slapen en te ontbijten. Voor de rest van de tijd zitten ze toch bij ons, bij mijn stiefbroer en z’n gezin of ondernemen ze gezellig iets samen.

De receptioniste sluit de deuren weer en dan bedenk ik me opeens dat ik nog geen foto’s heb gemaakt. Mijn moeder vindt het vast fijn om door mijn ogen te zien hoe alles er uit ziet.

“Mag ik nog een fotootje maken van de beide kamers?”, vraag ik.  De deuren worden wederom gewillig geopend. Met m’n iPhone maak ik wat foto’s van de bedden en de badkamer en het uitzicht. De deuren worden voor de tweede keer gesloten en ik vertel haar dat ik de foto’s naar m’n moeder ga sturen. Als ik haar naam noem, zegt het meisje ineens: “Volgens mij heb ik die naam net voorbij zien komen, je moeder heeft net geboekt.” Ik kijk mee op haar computerscherm en inderdaad, ze heeft gelijk.

Mooi zo, geboekt is geboekt, het kan maar geregeld zijn. Ik kan m’n moeder door middel van de foto’s en mijn bezoekje laten weten dat ze de juiste beslissing heeft genomen. Ik wil m’n sleutels pakken om weer te vertrekken, maar ik kan ze nergens vinden. Oh oh, nu moet ik het meisje vragen om de deuren voor de derde keer te gaan openen, want ik weet natuurlijk niet waar ik ze heb laten liggen …  Wat een lastige tante ben ik toch. Maar nee, ze vindt het helemaal niet erg. Eigenlijk vindt ze het best gezellig dat ik er ben, vertrouwt ze me toe. Rond deze tijd van de dag is het namelijk maar saai in het hotel. Er is niks te doen. Ze vraagt me zelfs of ze me nog met iets anders van dienst kan zijn.

Ik voel me meteen niet schuldig meer. Deze mevrouw van de balie vindt mij helemaal geen lastpak! In tegendeel. Ik ben een aangename onderbreking van haar saaie ochtend.