Het ontstaan van een vriendschap is iets bijzonders. Waar zit het hem in? Een gemeenschappelijk gegeven vormt meestal de basis. (H)erkenning. Een kind, een hobby, of misschien iets heel anders.

Mijn eerste (h)echte vriendschap in Nieuw-Zeeland ontstond toen ik met mijn eerstgeborene naar het consultatiebureau toog. Ik hoorde dat zij koffie-ochtenden organiseren voor jonge moeders, waarbij de kleintjes met elkaar kunnen spelen.

Daar ontdekte ik een vriendin en … oploskoffie. Gadverdamme! Moccona heeft meer hmmmm, luidt de reclame. Ammehoela! Ik vind het nog steeds niet te drinken. Geef mij maar George, die heeft veel meer hmmmm. Nespresso koffie vind ik heerlijk.

De dame die ik ontmoette is nog steeds één van mijn beste vriendinnen. We halen nog wel eens verhalen op over het ontstaan van onze vriendschap, zo’n achttien jaar geleden. Vandaag nog ging ik even bij haar langs: ze woont vlakbij.

De eerste die ik op het terras zie is haar moeder die in Auckland woont. Wat doet die nu hier, het is toch een hele trip? Zo’n zeven uur rijden. Haar ouders komen steevast als er iets te vieren valt, dus ik denk meteen, heb ik iets gemist, een verjaardag of zo? Dat is gelukkig niet het geval. Er is een autootje voor de jongste dochter gekocht in Auckland en daar zijn de ouders mee naar Hawke’s Bay komen rijden. Ze gaan met de bus weer terug.

Onder het genot van een koud drankje wisselen we onze laatste nieuwtjes uit. We zeggen bijna tegelijkertijd dat we dit vaker moeten doen. Ik stel voor om eens naar Off The Track te gaan, een restaurant hier in de buurt, om wat te drinken. Ze schenken daar een lekkere rosé van Clearview Estate, een lokale winery. En één wijntje mag wel, we wonen tenslotte om de hoek.

Afgelopen week ging ik met een andere vriendin naar het betreffende restaurant. De blush rosé is snel besteld. Als we net zitten loopt er een jong vrouwtje het terras op met een kindje in de wandelwagen en een klein meisje van een jaar of drie. Zij bestelt hetzelfde roseetje. Zie je wel? Hij is echt lekker.

Het kleintje in de wagen is super guitig en zit de hele tijd naar ons te lachen. Zo raken wij aan de praat. Ze zegt dat ze af en toe even hier naar toe gaat voor een wijntje. Het is een gezellig terras met een fantastisch uitzicht, op Te Mata Peak. De kinderen kunnen zich even lekker uitleven in de speeltuin; de grote trampoline is erg geliefd. Wat wil je nog meer? Even ontspannen totdat manlief straks thuis komt.

Zo’n tien minuten later komt er nóg een vrouwtje aan met twee kleine kindjes. Die rennen direct naar de trampoline waar ze meteen vrienden zijn met het meisje dat er al op zit. Wat bestelt ze? Ook een rosé. Even later, omdat we hebben opgemerkt dat we gevieren hetzelfde drankje zitten te drinken, zeggen we gekscherend tegen elkaar: Nou, we hadden wel een fles kunnen bestellen!

Terwijl we al bijna plannen voor volgende week maken, horen wij een enorme kreet vanuit de speelplaats. Eén van de spijlen van de spring free trampoline is vrij gekomen en er is een kind tussen het doek en de spijlen geschoven. Ze zit moertje vast. Het kind in de wandelwagen wordt naar ons toe geschoven en de twee jonge moeders hollen naar de trampoline om het kind te bevrijden. Gelukkig is de schade beperkt en blijft het alleen bij de schrik. Patatjes helpen. Vijf minuten later zitten de twee moeders met hun kroost én rosé aan dezelfde tafel. De kinderen eten frietjes en de dames zijn flink aan de babbel.

Ik zie het al: vriendinnen voor het leven. Over een jaar of tien zeggen ze tegen elkaar: ‘Weet je nog? Die keer dat we een wijntje dronken en dat ineens één van onze kinderen vast zat?’

Vriendschap zit in een klein hoekje.