Onlangs ontdekte ik de sportstand op mijn camera, ofwel ik las erover, op Instagram. Er zoefde een foto met een prachtige vlinder voorbij van mijn Nederlandse vriendin. Het bijschrift luidde: ‘uiteindelijk gefotografeerd op de sportstand, het beestje fladderde zo erg dat mijn camera niet kon focussen.’ Hij was uitermate goed gelukt.
Ik sla dit gegeven op, ergens in mijn achterhoofd. Sinds in mijn Canon heb, wil ik alles zelf uit proberen, (bijna) alles wordt op de M(anual) stand geschoten. De sportstand heb ik nog niet hoeven gebruiken, zèlfs niet toen ik tussen al die fladderaars in de Mangrove in Burgers Bush, Nederland rond liep … Ik raakte daar mezelf èn vervolgens mijn hele gezin kwijt. Ik moest bellen om uit te zoeken waar ze waren, maar ik had waarachtig wel eindelijk DE Blue Morpho, een prachtige helblauwe reusachtige vlinder gevangen. Vereeuwigd in pixels. Ik was de foto-koning(in) te rijk.
Het hiervoor beschreven fladderende creatuur heeft een saaie buitenkant en een prachtige binnenkant, en dan bedoel ik niet hun karakter, ik doel in deze op de vleugels. Normaal gesproken, gaat deze soort ergens zitten, klappen linea recta hun hel blauwe wieken in en kun je zwaaien naar een foto. Dit ondervonden manlief en ik in Costa Rica. Je blijft zitten met allerlei foto’s waarbij je net te laat hebt geklikt. We hebben legio foto’s van saaie bruine vleugels van een prachtige blauwe vlinder.
Al doende leert men, door schade en schande wordt men wijs en oefening baart kunst, zo ondervond ik enige weken geleden. Ik was aan’t fotograferen bij de jaarlijkse lente-optocht in Hastings. Ik had van te voren al lopen klooien met mijn instellingen. Even wat random mensen op bepaalde plekken fotograferen … even kijken hoe bepaalde dingen uitpakken en mijn vriendin de verschillen laten zien. Zij is hier voor haar man, de leider van de Batukada (trommel) band. Als die maar goed op de foto komt. Ik ga mijn best doen.
De optocht loopt gesmeerd. De Batukada band komt als eerste voorbij getrommeld. Het is een geoliede machine, iedereen is in beweging en ik maar proberen om alles scherp te krijgen. Niet dat dat lukt hoor … mijn radartjes draaien op volle toeren en en ineens, zoef, schiet zó die Nederlandse vriendin mijn hoofd in: het schieten van bewegende objecten lukt misschien beter in de sportstand, fluistert ze.
Natuurlijk, alles beweegt, ik moet zoef zoef, naar de sportstand. Mijn hemel, wat een verschil, de foto’s zijn ineens super scherp. Duh, Léontine, er zit natuurlijk een heleboel artificial intelligence in zo’n DSLR camera, daar kan jouw brein niet aan tippen …
Afgelopen weekend had ik een onverwachte fantastische fotoshoot, met een hondje! En niet zomaar eentje, mijn Nederlandse vriendin uit Napier kwam voor de aardigheid even langs. Ze heeft sinds kort, buiten haar Gigantische Schnauzer Pepper, die al heel erg oud is en is mee geëmigreerd vanuit Nederland, een schattig klein Schnauzertje. Haar naam is Indy. Het is een Miniatuurtje, van het zelfde ras. Misschien zagen jullie haar schattige snoetje langs komen op mijn facebook pagina. Nog nooit heb ik zo’n petieterig klein druktemakertje meegemaakt. Werkelijk iedereen is wèg van haar, zelfs manlief heeft de speelse schrammen op zijn armen staan. Een uitgelaten duo.
Uiteindelijk lieten we Indy naar buiten om in het gras te spelen. Ze zit geen moment stil, dus moeilijk om een foto van haar te schieten, maar …. ik heb inmiddels ervaring met de sportstand!
De foto’s zijn goed gelukt en mijn vriendin was er super blij mee. Daar gaan we voor.
Ik denk ineens aan haar bejaarde Giant Schnauzer Pepper. Ze is bijna blind en erg langzaam in haar doen en laten, maar elke keer als ik langs kom zie ik nog wel die staart kwispelen. Niet zo uitbundig als haar kleine huisgenote, maar happy enough.
Deze super grote schattige slomerik ga ik binnenkort fotograferen. Ik geloof dat ik dat wel aan kan zònder de sportstand.
