Niet te geloven, dat m’n eerstgeborene bijna achttien is en binnenkort het huis uit gaat! Over drie weken krijgt ze te horen of ze aangenomen is bij één van de universiteiten waar ze zich heeft ingeschreven.

Zo net voor de kerst zitten we samen in de auto en word ik toch een klein beetje sentimenteel. Niet te overdreven hoor en gelukkig had ik ook m’n zonnebril nog op.

Ik maakte een grapje, althans, ik probeerde het gesprek luchtig te houden. Ik zei dat ik haar, ondanks dat ze af en toe een klein krengetje is, best zal gaan missen als ze gaat studeren in den verre.

En terwijl ik het zeg, gaat het helemaal mis. Ik probeer m’n tranen nog weg te knipperen, maar tevergeefs. Ik denk dat m’n dochter het niet ziet, maar op de haar vertrouwde toon zegt ze: ‘Maham, niet huilen onder het autorijden!’

Ze heeft gelijk, ik moet me natuurlijk op de weg concentreren.

Mijn dochter, het baby’tje dat werd geboren in 2000 is volgroeid tot een jongedame die weet wat ze wil. Studeren in het land waar ze is geboren: Nederland. Dat is ver weg, verder kan het niet.

Soms denk ik wel eens, heb ik het wel goed gedaan, heb ik haar alles meegegeven wat ik belangrijk vind?

Ik kijk terug op haar schooltijd. Bijna elke dag was ik te vinden op haar lagere school. Ik was “hulp” juf. Ik hielp in haar klas met lezen en rekenen. Met de kinderen die achterop waren ging ik buiten (zo gaat dat in Nieuw-Zeeland) extra boekjes lezen, of wat sommetjes maken en kwam ik dan de klas weer binnen dan zag ik dochterlief heerlijk bezig en zo was ik eigenlijk best veel bij haar.

Ook ging ik mee op elke trip die er werd georganiseerd. Niet zo als in Nederland, eens per jaar op schoolreisje in een bus, nee, ik denk dat er wel elke maand iets georganiseerd werd. Zo herinner ik mij de narcissenboerderij, de trip op een traktor naar de Jan van Genten kolonie en de Shine Falls. Ook ging ik iedere week mee naar de Omnigym. Een gymfaciliteit in Napier.

We hadden afgesproken dat we elkaar geen kerstcadeautjes zouden geven; we gingen immers al op vakantie naar Rarotonga, maar onder de kerstboom liggen vijf enveloppen voor mij, van dochterlief.

Ze heeft vijf brieven aan me geschreven.

De eerste gaat over hoe krengerig ze af en toe kan zijn en dat ze mijn eerste mislukte pannenkoek is en hoe fijn ze het vindt dat ik van haar hou alsof ze een beter gelukte, vijfde of zesde pannenkoek is …

De tweede gaat over dat ik haar geleerd heb dat ze niet over zich heen moet laten lopen, door niemand niet. Ze schrijft dat ik altijd zeg dat ze moet vechten voor wat ze wil en dat ik dat ook doe. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor anderen en dat ze daarom zo van me houdt.

De derde gaat over dat ik altijd een camera in haar snufferd duw en dat ik de gekste dingen doe en zeg om een lach tevoorschijn te toveren. Ik heb haar op allerlei mogelijke manieren vereeuwigd, ook op haar slechts. Ik moet vooral niet vergeten dat zij nog slechtere foto’s van mij heeft. Dat wordt nog wat op mijn vijftigste, denk ik.

De vierde gaat over irritatie. Ja, ze irriteert zich weleens aan me, want ik stel vragen die ze niet kan beantwoorden of ik praat over dingen die haar hoegenaamd geen lor interesseren of waar ze zich zelfs een beetje voor schaamt, maar … ik heb miljoenen (jawel het stond er echt!) dingen die echt ontzettend leuk zijn aan mij. Ik houd altijd alles  bij, ben af en toe zelfs best grappig en het belangrijkste vindt ze dat ik zo veel geduld met haar heb.

De vijfde en laatste gaat over kleuren. Ik vertel haar altijd welke kledingkleur goed bij haar past. Maar ook welke niet. Ze stelt mijn mening op prijs. Ik heb er schijnbaar verstand van, want volgens haar gaat ze nooit de deur uit “looking like a misplaced elf”.

Terwijl ik dat allemaal lees biggelen de tranen over m’n wangen.

Wat zal ik dit kind gaan missen!