Creditcards, wat een heerlijke uitvinding!

Voorheen had ik een heuse portemonnee voor dit handige kaartje, maar die beurs liet ik nog wel eens ergens liggen, met alle toestanden van dien, zoals bijvoorbeeld paniektelefoontjes naar manlief die me moest helpen met het backtracken van winkels die ik had bezocht. Je zult zo’n vrouw hebben 😉

Om verdere ellende voor hem en voor mij te voorkomen heeft mijn man online bij AliExpres expres een keurig hoesje gekocht om mijn pasjes samen met mijn geliefde iPhone te omhullen. Ik verhul niet dat ik dit verlengstuk van mijn hand nergens laat liggen. Dit gaat helemaal goed komen. Nooit zal ik mijn kaartje(s) meer kwijt raken.

Op zaterdagavond na aankomst op Rarotonga Airport kan ik direct m’n creditcard uit z’n hoesje trekken, want alle toilet artikelen zitten in de verloren koffer. Ik hou niet echt van onnodig geld uitgeven, maar ja, we hebben toch tandenborstels en een shampoo nodig. Gelukkig is er een winkeltje open en scoor ik  voor het luttele bedrag van veertig(!) dollar de dingen die we nodig hebben.

Wat?! veertig dollar, klopt dit wel? Het lijkt me een beetje erg veel, maar goed, ik heb geen zin en tijd om me hier echt druk over te maken. We kunnen in ieder geval straks onder de douche onze haren wassen en lekker even onze bakkes schrobben. Ook heb ik eieren in m’n mandje gegooid voor de volgende ochtend.

Als we wakker worden is alle ellende al gauw vergeten. We kijken uit over een prachtig wit strand met palmen en daarachter een azuurblauwe heldere zee met bijbehorende tropische temperatuur.

De gastheer en vrouw hebben ontbijt voor ons klaargelegd. Er is brood en melk. Bovendien liggen er bananen en een papaja op de fruitschaal, in de eiland volksmond ook wel paw paw genoemd. Jasses, wat een vieze vrucht is dat. We zijn het er met de voltallige familie over eens dat de smaak nog het meest overeenkomt met de weeige lucht van een vieze luier. En zo wordt papa-ja dus papa-nee!

De papa van het gezin krijgt deze ochtend definitief een ja, want hij maakt een heerlijk roereitje voor ons. Bammetje in de broodrooster erbij en klaar zijn we.

We moeten boodschappen doen. Het is zondag en we waren al gewaarschuwd dat op zondag alles stil ligt. Iedereen zit in de kerk! Gelukkig is er een klein supermarktje open. We willen ook wat bier en wijn in slaan, maar wat schetst onze verbazing??? De alcohol staat ons lonkend toe te lachen … achter slot en grendel wel te verstaan. Wat is dit voor onzin? Jezus maakte toch wijn van water, of was dat alleen doordeweeks?

We slaan de hoognodige zaken in, het is allemaal duur genoeg. Alles moet geïmporteerd worden op dit eiland.

Overdag zijn we lekker aan’t acclimatiseren, lekker een beetje lezen, snorkelen en gewoon genieten van het lekkere weer en uitzicht. Dan wordt het tijd om op zoek te gaan naar een restaurantje. Het eiland is binnen drie kwartier rond te rijden, er is ook maar één grote weg.

De meeste restaurants zitten dicht, maar na ongeveer een half uur rijden komen we bij een restaurantje dat er super gezellig uit ziet. Het wordt gerund door een Engelsman. We eten heerlijk, met een alcoholische versnapering, want dat schenkt hij gelukkig. Zondag of niet.

Na afloop betaal ik met m’n creditcard en sta ik gezellig te kletsen met de eigenaar. Het maaltje was verrukkelijk. Ik ging voor de verse tonijn curry, dat krijg ik thuis niet!

En zo wordt het maandag, de dag dat alle winkels gewoon open zijn op Rarotonga. Tijd voor de echte boodschappen in de grootste supermarkt. Bij de kassa aangekomen wil ik betalen. Ik haal mijn iPhone tevoorschijn en … geen creditcard!

Paniek!

Meteen backtracken. Waar heb ik voor het laatst m’n kaart gebruikt? Juist, bij het restaurant.

Daar aangekomen is de eigenaar gelukkig aanwezig. Hij verzekert mij dat hij de creditcard terug heeft gegeven … Ik twijfel.

Kijk nog eens in je tas zegt hij. I give it another go, maar geen kaart hoor.

Waar bewaar jij je creditcard normaal gesproken, gaat hij vervolgens verder. Ik laat hem mijn iPhone hoesje zien. ‘Kijk nog eens goed,’ zegt hij. Ik kijk en kijk nog eens. En oh … ik voel een blos vanuit mijn tenen omhoog stijgen. Ik heb de kaart in het achterste vakje gedaan en die is heel diep: de stouterik is helemaal naar beneden gezakt en zit verscholen achter alle andere kaarten. Waar is de grond waar ik in kan zakken?

Oh, wat ben ik een domme koe, roep ik verbouwereerd met een knalrood gezicht uit.

Als ik in de auto vertel hoe de beste man achter de balie vandaan kwam en mij een hug gaf op de goede afloop en zei: ‘Nee hoor je bent geen domme koe, je bent schattig,’ deelt mijn dochter mij op zoetsappige toon mee:

‘Weet je wanneer ik het woord schattig gebruik? Als mensen héél dom zijn …’