Afgelopen juli pakten wij, de voltallige familie Rutten, onze koffers om op vakantie naar Australië te gaan. Wij wilden nog één keer met ons hele gezin er op uit, voordat dochterlief haar spullen pakt en gaat studeren.

Aan het eind van het jaar haalden we herinnering op en toen bleek dat iedereen snorkelen in Thailand zo ontzettend leuk had gevonden. Blikken worden gewisseld en uiteindelijk wordt het bankstel dat nodig aan vervanging is weer op de lange baan geschoven. Er valt nog prima op te zitten. We gaan liever vliegen.

De koffers worden opnieuw gepakt. Rarotonga, here we come!

Tijdens de afgelopen vakantie ging alles mis qua vluchten. Het eerste uur vertraging hadden we al meteen in de pocket met de vlucht van Napier naar Auckland. Daar werd het nog een graadje erger: we moesten zes uur wachten om naar de Sunshine Coast te vliegen. Zonnig zou het niet meer zijn want in plaats van dat we rond een uur of zeven aan zouden komen werd het ver na middernacht. Gelukkig had ik op het vliegveld met die en genen gebeld en stond onze huurauto op het vliegveld in Brisbane klaar en lagen de sleutels van ons appartement onder de telefoon bij de receptie.

Deze keer hebben we meteen oponthoud bij de douane. In Auckland heb je van die zelfscanners. Scan je paspoort en het klapdeurtje gaat vanzelf open. Er staat een gigantische rij voor de echte loketten, dus die keuze is vlug gemaakt.

Superhandig natuurlijk, mits het deurtje open gaat …. Sesam bleef mooi dicht voor dochterlief. Na het een keer of zes bij verschillende poortjes te hebben geprobeerd, moet ze toch aan de rij geloven. Ongelofelijk, dat heeft zij weer. We zwaaien haar vanaf de andere kant bemoedigend toe.

Tot mijn verbazing worden we op Rarotonga Airport ontvangen met live muziek. Dat is gezellig! Onder het genot van een muziekje wachten we op onze koffers. Het plezier vergaat ons echter al snel als we bemerken dat we een koffer missen. Het foeilelijke roze gevaarte dat voor koffer door moet gaan is inmiddels al voor de tiende keer voorbij gezoefd maar ons derde zwarte koffertje ho maar!

Op naar de balie. Er moet een formulier worden ingevuld en ondanks dat we onze positieve instelling natuurlijk behouden, is het een klein dompertje, vooral als we ontdekken dat we helemaal geen toiletartikelen hebben. De vriendelijke eilander zegt dat we morgen maar even moeten bellen. Morgen is dus in dit geval zondag.

De volgende dag bel ik naar het op het formulier prijkende nummer van Rarotonga Airport. Mooi dat ik niemand aan de lijn krijg. In plaats daarvan luister ik met stijgende verbazing naar de ingesproken boodschap: op zondag is de afdeling gesloten. Vandaag krijg ik m’n koffer dus niet terug. Morgen nog maar eens proberen.

De volgende ochtend bel ik hetzelfde nummer. Ah, nu krijg ik daadwerkelijk iemand aan de lijn. Ik doe eerst het hele verhaal uit de doeken, geef de betreffende referentienummers en vluchtnummers door en vraag of mijn koffer al terecht is. Ze hebben geen flauw idee. Ik begin me al een beetje op te winden. Ik geef een uitvoerige beschrijving van de koffer en beschrijf ook de inhoud nog maar eens even. Ze gaan eindelijk daadwerkelijk ergens kijken. Of ik even een momentje heb.

Weer word ik in de wacht gezet en ongeduldig trommel ik met mijn vingers op het aanrecht. Ah, daar is ze weer. ‘Sorry mevrouw maar uw koffer is in geen velden of wegen te bekennen.’ Ik gebaar al naar manlief dat we wel naar de koffer kunnen fluiten.

Op dat moment wordt er op de deur geklopt. Er staat een vriendelijke vliegveldmedewerker op de stoep, mèt mijn koffer!

Maar goed dat ik er zo bovenop heb gezeten, want anders was die koffer er nooit gekomen 😉