Water is for the body and Wine is for the soul.

Ik ben dubbel erfelijk belast zeg ik altijd. Mijn moeder houdt wel van een wijntje. Ze leeft nog steeds, ze is goed doorgepekeld en mijn vader hield er ook wel van …

Mama heeft altijd wel een goed excuus. Daar houd ik van.

Toegegeven, ik grijp ook alles aan. Gisteren had ik een aanrijding(kje). Ik reed in op de achterkant van mijn voorgangster. Niet bewust, natuurlijk niet, maar ik ben hoe dan ook schuldig, want ik heb haar achterkant geraakt, zo is de wet.

Wat een super stomme regel, want in mijn ogen is zij de schuldige. Deze mevrouw dacht dat ze kon gaan rijden, gaf gas, bedacht zich?! Maar ja, ik, die achter haar was, gaf ook gas en zo reed ik hoppekee in op haar achterkant, want het was dus schijnbaar nog niet veilig genoeg de weg op te draaien. Kijk dan, tuthola!

En daar sta je dan met je ingedeukte voorkant … Dat zag ik niet aankomen.

Natuurlijk is een wijntje aan de orde. Een deuk is een goed excuus, vind ik.

Ik ben me er terdege van bewust dat er in wijn de nodige calorieën schuilen, en dat het ook niet al te gezond is, maar ik eet gezond en ik let (redelijk) goed op mijn gewicht.

Alhoewel, de laatste tijd is daar ook wel weer een beetje de klad in gekomen, met name door de kladjes die ik dan nuttig, maar goed, ik ben onlangs weer begonnen met het “two hand push diet“.

Elke keer als ik iets lekkers krijgt aangeboden dan schuif ik dat met twee handen met een beslist gebaar aan de kant: Nee dankjewel, dat hoef ik niet.

Laat mij maar schuiven …

Soms lukt het ook even niet, want dan heb ik zoiets als een High Tea met mijn Nederlandse vriendinnen en respectievelijke dochters in Chapelswick: een prachtig huis in Porongahau, een plaats hier zo’n anderhalf uur rijden vandaan.

Mijn vriendin komt mij en dochterlief vanuit Napier ophalen. We vertrekken met zon en wij hebben alledrie een leuk kleedje aangetrokken voor de fesitiviteiten.

Bij aankomst kun je kiezen tussen champagne of een alcoholvrije versnapering. Goh, wat zal ik eens nemen … Met ons glas in de hand verkennen we het huis.  We hadden een rondleiding verwacht, maar niets van dat alles. We worden een beetje aan ons lot overgelaten.

Op zich is het een prachtig huis, mooie houten lambriseringen, maar oh, wat kunnen die kiwi’s wanstaltige combinaties verzinnen.We hebben commentaar op van alles en nog wat. Het is maar goed dat ze ons niet verstaan.

Rond half 3 krijgen we eigenlijk wel honger, we hebben alleen ontbeten. We hebben ook al  commentaar op de knabbels. Wij zijn verwend. Na een paar van die petieterige club sandwiches heb ik pas echt honger. Als een goeie Hollandse meid (ik heb er uiteindelijk voor betaald) besluit ik om mijn (kleine) bordje opnieuw te vullen. Alle hartige versnaperingen zijn al op. Er ligt nog brownie en bij gebrek aan beter eet ik dat bruine vierkantje dan wel.

Bij de eerste de beste hap denk ik, goh, er zit een hard stukje in. Voorzichtig ga ik met mijn vinger in mijn mond om vervolgens tot de conclusie te komen dat ik op een stukje glas heb lopen knauwen. Ik word eerst rood en vervolgens bleek.

Iedereen aan tafel kijkt me verschrikt aan. Wat is er aan de hand? ‘Glas!’ roep ik verbouwereerd, ‘in mijn brownie.’ Ik houd van knapperig, maar dit gaat wel erg ver!

Ik ga een hartig woordje spreken met de eigenaresse, die overigens meteen nadat ze over haar eigen schrik heen was zoete broodjes bakt. Of ik misschien mijn geld terug wil.

Het feit dat ze dat aanbiedt is voor mij voldoende en verzeker haar dat dat niet hoeft.

Drie minuten later komt ze aan met een glas wijn van het huis. Een heerlijk groot glas. Gekoeld. Voor de doorstane toestanden.

Ja, dat helpt. Kent ze mij ofzo?