Pretparken en met name achtbanen … práát me er niet van! Ik vind ze vréselijk. Ik maak een uitzondering voor de Efteling, maar daar kom ik later op terug.

Hoezo pret? Wie stelt er zich nu vrijwillig bloot aan de g-krachten die je tot spugens toe over de kop, in de rondte en kurkschroef gewijs laat rondslingeren en dat allemaal op een hoogte waar je U tegen zegt.

Mijn eerste aanraking met dit misselijkmakende gebeuren was Fort Fun. De helft van de naam zegt het al: Pret! En dan nog wel in het buitenland. Ik bezocht dit park toen ik op vakantie was in het Sauerland, met mijn ouders en broertje. Uit pure pret wilde laatstge-noemde alle attracties uitproberen. Hij had de tijd van zijn leven.

Mijn moeder en ik? Nee, wij niet. Mijn moeder heeft naderhand misschien de nodige alcohol achterover geklatst om zich wat prettiger te voelen en ik klatste uitgeput op de bank neer. Ik vond de toegezegde pret zwaar overschat en beloofde mijzelf dat ik bij een volgende uitnodiging met alle soorten van genoegen en volmondig: ‘NEE, dankjewel liever niet, ik ben niet zo’n fan van pretparken’, zou zeggen.

Enige jaren later leerde ik mijn man kennen … ‘Ben jij nog nooit naar de Efteling geweest’ vroeg hij verbaasd nadat hij mij een paar maanden kende … Nee, dat was ik niet en ik had ook niet de intentie. Maar goed, ik had net verkering … en door zijn smekende ogen ging ik overstag, maar alleen (en dat moest hij mij plechtig beloven) als hij mij niet zou meesleuren in de Python achtbaan, want anders zou ik hem wurgen. Dolenthousiast was hij over de Efteling, het zou vast niet zo leuk zijn als hij mij voorspiegelde, dacht ik nog en ging eigenlijk mee om van het gezeur af te zijn. Ik werd aangenaam verrast.

Ik genoot van de Droomvlucht, ik waande mij in Elfenland. Tijdens het Fata Morgana boottochtje keek ik m’n ogen uit! Al met al een prettige ervaring, want we lieten de achtbaan voor wat ie was.

Tijdens onze vakantie naar de Sunshine Coast heb ik me na al die jaren weer eens mee laten slepen naar een … je raadt het al … pretpark! In dit geval dacht ik, dat doe ik voor mijn gezin, want beide kinderen en ook mijn man wilden graag naar Warner Brothers Movie World net onder Brisbane.

Ik kan je wel vertellen, zo’n park is absoluut geen pretje voor je portemonnee, het kostte tachtig dollar per persoon. Ik schrok me een hoedje.

Voor zoveel geld moest er toch het nodige plezier te beleven zijn, ook al ga ik niet mee in de achtbanen? De Scooby Doo karretjes in het sprookjesslot lijken me heel tam, daar wil ik wel in. Mijn gevoel wordt gesterkt doordat er ik weet niet hoeveel kindertjes staan te wachten, dan kan het nóóit eng zijn.

Mijn broekje was echter al gauw spreekwoordelijk gekleurd! Het was donker in het slot (natuurlijk, wat had ik dan verwacht?) en ik werd van de ene kant naar de andere gezwiept en dat was op zich nog niet zo erg, maar ik kon me maar met één hand aan het karretje vasthouden, want met de andere moest ik mijn nieuwe zonnebril stevig omklemmen, want daar had ik de week ervoor vierhonderd dollar neergeteld.

Ik stap verbouwereerd het karretje uit. Hoe is het mógelijk, wat was dat eng! Het huilen staat me nader dan het lachen. Dat was mijn laatste ritje, verzeker ik mijn gezin. Zij trekken zich daar niets van aan, zij willen in the Green Lantern, een kolossale achtbaan.

Na een paar ritjes in het grote groene gevaar willen ze in een nog engere en grotere achtbaan, Arkhum Asylum. De naam zegt het al: an institution for the care of people who are mentally ill. Super griezelig, ik zie bungelende beentjes … ze hàngen in een harnas. Ik wacht wel in de patient waiting area, laat die gestoorden maar lekker gaan. Zoonlief gaat heel stoer in de rij staan, om na verloop van tijd met hangende pootjes terug te komen. ‘Ik heb even van dichtbij bekeken wat er daadwerkelijk gebeurt in dat ding … doodeng, m’n papa en zus zijn gek!’, zegt ie. Ik kan het alleen maar beamen.

Lijkbleek en tollend op hun benen komen man en dochterlief door de uitgang naar buiten onder een luid schallend: ‘Geweldig, we gaan nòg een keer!’

Wat een schik, zij liever dan ik!