Ik heb een heerlijke dochter, ze heeft zo veel talenten. Onder andere het bakken van pannenkoeken, die ze dan ook regelmatig op tafel tovert. Míjn eerste pannenkoek mislukt altijd … die verdwijnt gevoeglijk in de prullenbak.

Dochterlief is super geordend, in tegenstelling tot ondergetekende. Het bakken gaat haar makkelijk af. Het is dan ook een science waarbij je alles precies moet af meten, pas dàn lukt het. Ik ben niet zo secuur, ik geef het ruiterlijk toe.

Waar ik misprijzend neerkijk op mijn misbaksels kijkt zij vol trots naar haar keurig gelukte creaties. Het enige ding dat lukt, mijn zogeheten luksel, is een appeltaart naar grootmoeders recept. Daar is gelukkig niets op aan te merken.

Instructies, ik ben er niet zo’n volger van. Als ik ga koken, volg ik mijn gevoel. De vriezer en koelkast worden opengetrokken en ik bedenk ter plekke wat ik ga combineren. Een beetje van dit, een beetje van dat. Een boodschappenlijstje? Daar voel ik niets voor. Eenmaal in de winkel bekijk ik wel wat er in de aanbieding is en dan we verzinnen we daar wel wat omheen. Ik volg weleens een recept, maar ik laat altijd ruimte voor interpretatie. Het komt altijd goed.

Mijn dochter weet precies hoe chaotisch ik in elkaar steek. Als mijn man roept dat mama’s koffiekopje weer eens kwijt is, weet zij het meteen te vinden. Laatst nog, gevonden in de boekenkast door dochterlief. Ze ziet mij met m’n koffie door het huis lopen en dan moet ik ineens naar de wc alwaar ik bedenk dat die wel weer eens een schoonmaakbeurt kan gebruiken. Vervolgens vergeet ik mijn koffie, zet m’n kopje tussen de boeken en ga staan poetsen. Dat ben ik, ten voeten uit.

Haar georganiseer komt mij goed van pas. Zoonlief heeft nogal wat sturing nodig. Dat is jongetjes eigen heb ik mij laten vertellen. Ik had gewoon naar mijn man moeten kijken …

Tot voor kort kreeg ik altijd keurig een briefje in de bus van de middelbare school. Met daarop vermeld wat ons betreffende kind voor schriften nodig had.

Ze beginnen over een paar dagen weer met school en ik check elke dag de brievenbus. Tot dochterlief ineens tegen me zegt: ‘Zeg, heb jij eigenlijk de schoolspullen al geregeld met je zoon?’ Nee dus. Schijnt dat ze op Karamu High School verwachten dat als je eenmaal een jaar of vijftien bent en je in jaar elf belandt, je toch echt je zaken wel op orde moet hebben. Met andere woorden: zoek het zelf maar uit, je weet wat voor vakken je hebt gekozen, bedenk dan zelf maar wat voor schriften je nodig hebt. Voor wiskunde zou ik een ruitje nemen.

Het is maar goed dat mijn dochter me hier even op attent maakt.

Als ik boodschappen ga doen, moeten er natuurlijk snacks komen voor in de lunchtrommel.  ‘s middag ga ik op pad en als ik thuis kom heeft dochterlief de hele snack la en de koelkast voor me geordend. Zij zit gebakken hoor, als plan A forensisch antropologie niet lukt kan ze altijd plan B nog uitvoeren: een baan in het organiseren van andermans zaken.

Voor de grap noem ik dochterlief altijd m’n eerste pannenkoek, maar ze is allesbehalve een misbaksel. Ze is geweldig goed gelukt, een super succes.

Ze is een laaiend luksel!