Vorig jaar rond deze tijd was ik maar liefst in minder dan een jaar tijd twaalf kilo afgevallen. Ja veel hè? Dat vond ik zelf ook. Oh, wat was ik trots op mezelf dat ik al die lekkere magnums had afgeslagen die de rest van de familie zo heerlijk weg zat te smikkelen. Alhoewel ik er erg weg van ben zei ik vastberaden: ‘Nee hoor, weg met dat ijsje, ik hoef niet, ik ben gedisciplineerd’. Toen kon ik makkelijk nee zeggen tegen al het lekkers en ja tegen de sportschool.

Heerlijk was het om weer zes en vijftig kilo te wegen. Mijn ribbel was verdwenen en ik was weer terug op mijn tienergewicht. Dat was ook niet gek, want ik sportte wat af en daarbij rende ik, nee ik vloog, van het ene sportklasje naar het andere. Ik was vastbesloten om het gewicht eraf te houden. Zestig was de bovengrens, daar zou ik nooit meer overheen gaan.

Nou daar zit ik dan met m’n (niet zo) goeie gedrag. Ik deed mijn uiterste best, althans pogingen daartoe, maar helaas, niet gelukt. Ineens gebeurden er allerlei dingen die mij emotioneel raakten, zoals sterfgevallen en medische mankementen in de familie. En ik ben schijnbaar een emotionele eter. Ik ben een mens van uitersten. Van één dropje word ik niet gelukkig, ik wil de hele zak. Eén alcoholische versnapering? Dan beginnen we net … Het is natuurlijk geen excuus, ellende, maar ik voelde me toch net ellendig genoeg om weer lekker en erger nog lekkers te gaan eten. Comfort food … daar word ik (heel even) gelukkig van. Dat geluksgevoel hou je maar even vast, totdat je op de weegschaal gaat staan: Nee dit kan niet, denk ik. Misschien moet ik dat hele zware clipje even uit mijn haar halen, of even gaan plassen en het nog eens proberen. Serieus, Léontine? De weegschaal liegt niet hoor.

Hoe dan ook … ik zat lekker(s) te eten en greep alles aan om niet meer naar de sportschool te gaan. En als eenmaal de klad erin zit, krijg je hem er ook zo snel niet meer uit. Smoesje hier, smoesje daar. Kilootje hier kilootje daar … alhoewel bij mij is het gewoon alleen maar dáár, op mijn buik. En daar heb ik echt m’n best niet voor gedaan. Gewoon niet echt bewogen en buiten proporties gegeten. Gestaag ben ik weer een maatje groter gegroeid.   Mijn maatje 38 zit strak en mijn buikje bubbelt onvriendelijk over de band. Géén gezicht, waar zijn mijn buikspieren? Ze zitten er wel hoor, een beetje verwaarloosd te wezen onder een lekker laagje vet. Een strakke buik krijg ik natuurlijk nooit meer, de rek is er wel uit na twee zwangerschappen, maar een beetje trainen zou echt geen kwaad kunnen.

Ik neem me heilig voor om volgende week weer te beginnen met m’n klasjes. Ik kijk er niet  bepaald naar uit, maar ja bepaalde lichaamsdelen moeten toch weer getraind worden. Maar zijn de oefeningen die een zeker lichaamsdeel het hardst nodig heeft niet het allerergst? Juist ja, ik háát buikspieroefenening.

Maar toch neem ik me voor vanaf volgende week weer te beginnen. Niet meer snoepen, kleinere porties en laat dat volgende wijntje maar eens staan. Geen smoesjes of excuses meer Léontine! Maar op vrijdagavond mag ik nog lekker even een pizza eten met een roséetje, want ik ga uit met mijn drie vriendinnen. We hebben afgesproken bij de pizzeria in Havelock. Als ik aankom hebben zij al een fles besteld. De energie is fantastisch tussen ons vieren. Ze hebben stuk voor stuk ontzettend veel humor.

Het was een geweldige avond. We hebben zo enorm gelachen dat ik de volgende ochtend spierpijn in mijn buik heb. Laat die sportschool maar fijn zitten, die heb ik hélemaal niet nodig met zulke vriendinnen!