Of ik wel eens Indonesisch eet? Laatst nog. Niet thuis hoor, bij een oud collega van mijn man. Zijn vrouw had diverse gerechten in elkaar geflanst. ‘Heerlijk’, zeg ik tegen haar. ‘Waar haal je de recepten vandaan?’ ‘Uit mijn Konimex boekje’, is haar antwoord. Mijn voltallige gezin zit te smullen en wil die Oosterse keuken ook wel eens thuis. Ik maak met de beste bedoelingen van bijna alle recepten een foto en zet ze gezellig met z’n allen onder het kopje “Lekker” op mijn Pinterest. Voor het geval ik exotisch uit de hoek zou willen komen.

Het enige dat bij mij in de buurt van Indonesisch kokkerellen komt is nasi. Ik gebruik (bijna) nooit potjes en dergelijke, maar voor dit gerecht gebruik ik gewoon een zakje. Van het merk Inproba; de hele familie vindt het lekker. Dit zakje mag best in hun prakje.

Mijn vriendin wil al tijden een Indonesisch feest geven en nu haar ouders er zijn uit Nederland is het een mooi moment. Alle genodigden nemen een verschillend gerecht mee. Nu komt mijn Pinterest “Lekker” bord ineens goed van pas. Natuurlijk heb ik er sinds we bij die collega hebben gegeten niet naar gekeken en er zéker niets van gemaakt. Het bleef bij Oosterse voornemens, de gerechten bleven waar ze waren: op Pinterest. Ze kwamen ècht niet op tafel. Elke keer als ik er naar keek, dacht ik: mij te bewerkelijk.

Maar nu moet ik wel. Ik kan natuurlijk niet met nasi uit een zakje aan komen … Al snuffelend door de recepten besluit ik Indonesische gehaktballetjes te maken. Al gauw kom ik er achter dat ik van de helft van de ingrediënten niet weet wat het is. Wat ik wèl weet is dat ik ze niet in huis heb. Een bezoekje aan de toko is een vereiste, wil ik met iets ècht Indonesisch voor de dag komen. Voor de kosten hoef ik het niet te laten, de prijs van de benodigdheden valt me enorm mee. Het kost alleen wat bereidingstijd, maar de balletjes zijn heerlijk. Een goede kok proeft altijd even, heb ik mij laten vertellen …

Op het feest aangekomen zie ik een man met een autenthiek Indonesisch pak: een gebroken wit trouwjasje, de zogenaamde “jas tutup”, met daaronder een sarong. Ik moet eerst drie keer kijken … Heeft mijn vriendin een stand in Indonesian husband ingehuurd? Het kost mij moeite te geloven dat het haar eigen man is, want die heeft namelijk altijd dezelfde camouflage broek aan. Deze man is pas ècht gecamoufleerd. Laatst kwam ik erachter dat hij maar liefst twee  broeken heeft: een groene camouflage broek en … nòg een groene camouflage broek.

Lang mogen we echter niet genieten van zijn mooie outfit, want binnen een mum van tijd knoeit hij rode wijn op zijn sarong en is verdwenen. Even later komt hij terug: in zijn camouflage broek. Zo (her)ken ik hem weer! Even verdenk ik hem ervan dat hij expres geknoeid heeft, zodat hij zich weer in zijn oude vertrouwde broek kon hijsen …

De vader van mijn vriendin zou het liefst zijn voetbalbroek aantrekken, maar helaas, zijn heup werkt niet mee. Hij loopt zelfs een beetje moeilijk. Een röntgenfoto heeft uitgewezen dat een kunstheup misschien geen slecht idee zou zijn.

De surrogaat ouders van mijn vriendin zijn ook op het feest. Zij zijn nog eens tien jaar ouder dan haar eigen ouders, al een eindje in de tachtig dus. De respectievelijke ouders kunnen het enorm goed met elkaar vinden. De surrogaat moeder noemt haar echte vader zelfs zonder pardon een eigenwijze snotneus. ‘Vervang die heup toch’, zegt ze tegen hem. ‘Hij heeft z’n hele leven nog voor zich’, vervolgt ze vrolijk tegen mij.

Vervolgens lopen we gezamenlijk naar het buffet en doen ons tegoed aan al het heerlijke Indonische eten.

De volgende dag vraag ik aan mijn zoon wat hij het lekkerst vond. Hij heeft een top drie en  mijn Indonesische gehaktballetjes staan aan top. De rest van het gezin had ook gesmuld.

Ach, het kost wat moeite, maar die exotische kost houd ik er koste wat kost in!