Het liefst fotografeer ik de natuur; met name bloemetjes. Ze schreeuwen er gewoon om, met al die prachtige kleurtjes. Zelfs half uitgebloeide bloempjes kunnen mij nog bekoren. In het avondlicht wel te verstaan. Daar worden ze mooier van, echt waar.

Maar dat is niet het enige … Wat zo heerlijk is aan bloemen is dat je ze niets hoeft te vragen. Ze blijven gewoon uit zichzelf rustig bungelen of blijven fier rechtop staan. Het zijn dankbare foto objecten. Het moet alleen niet waaien, dan krijg je van die wuivende bloemen. Zeg dan maar dag met je handje tegen een scherpe foto!

Beestjes fotograferen probeer ik wel, maar waar ik de hele tijd tegenaan loop is dat die diertjes zo verdomd snel van je lens weg lopen of vliegen. Gezwind en vliegensvlug. Ze blijven echt niet rustig voor me zitten. Flauw hoor, een beetje mooi op de foto staan is ze dus blijkbaar niets waard.

De uitdrukking vliegensvlug doet vermoeden dat vliegen vlug zouden zijn. Niets is minder waar, van alle beestjes met vleugels is de vlieg het sloomst. De foto’s van dit gevleugelde insect worden haarscherp.

Ik probeer al tijden een foto te schieten van een vogeltje. Rond het huis zitten er genoeg, maar het is niet zo gemakkelijk. Bangerikken, dat zijn het! Vaak sluip ik heel voorzichtig dichterbij met m’n camera om vervolgens weer te maken te hebben met een teleurstellende “wegfladderaar”. Klik: te laat. Fijn, weer een foto van een halve vleugel.

Vandaag was ik al vroeg m’n bed uit. Lekker de hele huiskamer voor mij alleen. Ik geniet van de rust. Hoe bedoel je rustig? Zit ik net lekker op m’n toetsenbord te kloppen, hoor ik ineens vreemde geluiden. Als ik de kamer rondloop zie ik dat er een merel is binnengevlogen. Met alle geweld zit dat beest op de ruit te tikken. Wild fladderend denkt dat domme vogeltje dat je gewoon met je snavel de ruit door kan tikken.

Nog even en ik geloof het zelf ook! Is het wel een merel? Het lijkt wel een specht!

Ik zet het raam voor haar open, maar deze vrouwtjes merel heeft duidelijk geen ruimtelijk inzicht. Ze snapt er niets van. Ik probeer haar richting raam te dirigeren, maar waarom zou je aanwijzingen volgen en door een open raam naar buiten vliegen als je in plaats daarvan lekker op een ruit kan tikken. Nou ja, misschien is ze wel een beetje getikt, ze heeft ook maar een heel klein hoofdje. Veel hersenen passen er niet in volgens mij, maar wat er uit komt, dat is niet niks. Je staat er toch versteld van … Zoveel poep uit zo’n klein beestje …

Ik pak gauw een handdoek, vang de vogel en schuif haar voorzichtig naar buiten. Het beestje moet toch blij zijn, maar het is in shock, zoals dat heet. Versuft blijft mereltjelief op de veranda zitten.

‘Meer kan ik toch niet voor je doen hoor, je moet nu toch echt heel rap gaan vliegen. De hele straat heeft katten,  je kunt hier niet zomaar blijven zitten.’ Ik spreek het vogeltje bemoedigend toe en blijf er nog even naar haar zitten kijken. Best een mooi beestje eigenlijk. Nog nooit was ik zo vlakbij een dames merel.

Ineens komt ze bij haar positieven en fladdert de lucht in.

Als de vogel is gevlogen rest mij de rommel op te ruimen. De hele vensterbank zit onder de vogelkak. Als ik het met mijn doekje de poep sta weg te werken denk ik:

Verdorie, die foto heb ik mooi laten schieten. Zo dichtbij kom ik nooit meer!