The Silly Season: zo noemen de kiwi’s de laatste maanden van het jaar. Ik kan alleen maar met ze instemmen …

Feestdagen … eigenlijk vind ik ze stuk voor stuk een beetje raar. Het lijkt wel of het met name draait om eten.

De eerste maanden van het jaar is het rustig, maar in april begint het hele gedoe, dan wordt het Pasen. Via een enquête ben ik laatst te weten gekomen dat het gros van de mensen eigenlijk niet weet dat het een Christelijk feest is. Jezus is nadat hij aan het kruis was genageld, herrezen uit de dood. Zo staat het tenminste beschreven in de Bijbel of je dat nu gelooft of niet. Maar als je voor dat feest een wandelingetje door de supermarkt maakt, word je doodgegooid met chocola: hazen en eieren. Daar raak je toch van in de war? Sommige kinderen denken zelfs dat de paashaas echt bestaat! Dat is toch die hangoor die elk jaar langskomt met een mandje vol chocolade eitjes?

Jezus moest het eens (w)eten …

Mijn ouders verstopten toen ik jong was met Pasen onze handbeschilderde kippe-eieren, die mijn broertje en ik dan moesten zoeken. Vol overgave stortten mijn ouders zich op hun verstop klus. Ze waren er zó goed in dat ze vergaten waar ze het laatste ei verstopt hadden, totdat het ergens in de keuken enorm begon te stinken en mijn moeder kokhalzend een rot ei vanuit een keukenkastje plukte … Ik heb het dus van van geen vreemde, dingen ergens neerleggen en vervolgens vergeten waar het ligt! Als ik een eekhoorn was, zou ik volgens mijn man de eerste de beste winter al niet overleven. Mijn naam is haas …

Graag zou ik Halloween helemaal zien verdwijnen. Wat is dat een absurd feest. Begrijp me niet verkeerd hoor, als er een schattig klein verkleed kindje op de stoep staat met een ouder die op een afstandje alles in de gaten houdt … zo’n kind geef ik met liefde en plezier een snoepje. Het verhaal wordt een beetje anders als er van die opgeschoten jongeren (nog niet eens de moeite genomen om zich eng te verkleden) met Halloween op de stoep staan, snoep eisen en dan kwaad worden als je ze een mandarijntje aanbiedt. Als ze het nog eens wagen, dan bekogel ik ze. Met mandarijntjes! En als ze echt rottig doen met pompoenen! Niet echt natuurlijk, want dat doet zeer. Bovendien gooi ik ze liever in de soep.

Nog maar krap zijn de pompoenen, heksen hoeden, spinnen, supersmerig snoepgoed en spookachtige maskers uit de schappen verdwenen of de kerstdecoraties verschijnen alweer … Op het heetst van de dag rijd ik met de airconditioning op volle toeren langs de New World, onze locale supermarkt. De kerstman staat in vol ornaat te zwaaien bovenop het dak, met sneeuw en al.  Als je bent opgegroeid in Nederland blijft dat raar.  In de weken voor Kerst wordt het moeilijker en moeilijker een plaatsje te bemachtigen bij de supermarkt.

Het lijkt wel of iedereen denkt dat als de winkels een dag gesloten zijn men zal verhongeren … Gekker moet het toch niet worden?

Onder ons gezegd en gezwegen ben ik blij dat het weer over is, de feestdagen. Niet dat het niet gezellig was … integendeel, het gezelschap was subliem en het eten overdadig.

Er waren diverse salades; een frisse groene en een aparte, met gekonfijte druiven en walnoten. Een ander maakte lekkere aardappelsalade. De volgende kwam aan met drie verschillende toetjes. Om je vingers bij op te eten en meteen drie kilo aan te komen. Mijn bakgrage vriendin maakte wel zes verschillende soorten broden. Er was vlees én vis. Alcoholische en non-alcoholische versnaperingen, daar ontbrak het natuurlijk niet aan; je moet al dat eten wel goed kunnen wegspoelen.

Wat een feest; we zijn gelukkig niets tekort gekomen.

Gek, gekker … kerst.