Gaan jullie mee een stukje lopen, vraagt onze dochter een aantal weken geleden aan manlief en mij. ‘Ja hoor’, zeggen wij niets vermoedend.

Tussen neus en lippen door, tijdens de online inschrijving, deelt ze ons mee dat we niet zomaar een eindje gaan wandelen… nee, we doen samen met haar en haar beste vriendin mee aan de Mitre 10 Mega Walk, een wandeling gesponsord door deze Nieuw-Zeelandse bouwmarkt, om geld in te zamelen voor kinderen met kanker. Daar zeg je toch geen nee tegen? En of papa even zo vriendelijk zou willen zijn de registratie af te ronden door het deelnamegeld over te maken voor de achtentwintig kilometer die we schijnbaar gaan lopen. Van het kluscentrum in Hastings naar het kluscentrum in Napier.

Dat wordt een beste klus. Gelukkig houden wij van wandelen en proberen we elke dag onze beentjes even te strekken. Onze dochter loopt de benen uit haar lijf. Zoonlief is liever lui dan moe. Volstrekt niet nodig om je zoveel te bewegen. Zoals een echte tiener betaamt, verkeert hij al een poosje in een vérstrekkend Neander­thaler stadium. Nog steeds een lief kind hoor, al is z’n voorhoofd dan wat laag.

De avond tevoren blijft de vriendin van onze dochter logeren. Dat is wel zo handig als je om half acht paraat moet staan. We staan om zes uur op en om twintig over zeven draaien we de parkeerplaats van Mitre 10 op.

Nog geen tel later klinkt er van de achterbank een verschrikte kreet van onze dochter: ‘Verdraaid nog aan toe, ik heb m’n Fitbit op de oplader laten zitten.’

Met piepende banden wordt de auto weer omgedraaid. Zo’n afstand kun je natuurlijk niet zonder je Fitbit lopen. Gelukkig zijn we altijd goed georganiseerd en met de stoplichten die gelukkig mee zitten, arriveren we nog net op tijd.

De vrijwillige brandweer doet ook mee. Vanuit mijn ooghoeken zie ik diverse dames bewonderende blikken werpen op de goedgebouwde jongelingen. Ik moet toegeven: ze zijn niet vervelend om naar te kijken.

Ik geloof dat m’n dochter en haar vriendin dezelfde mening zijn toegedaan.

Vol goede moed vertrekt een hele kudde in knal oranje. Iedereen draagt het high visibility vest dat onderdeel van het wandelpakket was. We willen allemaal graag gezien worden.

De meisjes lopen net een tikkeltje sneller dan wij, maar ja, zij zijn dan ook drie keer zo jong. We spreken af om elkaar niet helemaal uit het oog te verliezen. Niet dat de brandweerlieden ons daar de kans toe geven hoor, want waar de meisjes zijn, zijn zij. Als de dames gepasseerd worden laten ze steeds even de sirene loeien en bij elke parkeerplaats wordt er van de gelegenheid gebruik gemaakt om even met de stukken te praten. Eens in de zoveel tijd hijsen ze zich even in hun uniform en lopen ze een stukje om vervolgens de meisjes weer op te snorren.

De laatste kilometer is echt het zwaarst, maar we zijn trots dat we deze achtentwintig kilometer hebben gelopen. We arriveren tegelijkertijd met het brandweerteam. Helemaal uitgedost in hun brandweerpakken met perslucht, maskers; de hele mikmak. Er wordt voor ze geklapt: iedereen is onder de indruk.

Wij hebben dan wel lood in onze schoenen, maar geen poep in onze ogen. Wij weten beter. Om de hoek, nog geen kilometer van de finishlijn, hebben ze zich in hun uniform gehesen.

Voor ons is hun masker allang gevallen, ze hebben bijna niet gelopen, ze waren veel te druk met twee vlammen …