Tringelingeling, wie belt daar? Het is mijn vriendin, die net als ik zo van wandelen en fotograferen houdt. Ze krijgt bezoek van een West Friese schone en wil haar graag wat van de omgeving laten zien. Of ik zin heb om naar Bell Rock (een rotsformatie in de vorm van een klok) te lopen. Zin? Ik ben altijd in voor een hike. Reuze spannend … vooral omdat ik er nog nooit ben geweest. En bovendien, met haar erbij heb ik er een rotsvast vertrouwen in dat het een geweldige dag gaat worden.

Als ik aan kom staat de man van mijn vriendin te dubben welk petje hij op moet doen.  ‘Welk petje past best?’ vraagt hij. Tja, hij gaat immers met drie dames op stap. Uiteindelijk wordt er voor een bruin petje gekozen. Ik zie eerlijk gezegd het verschil niet, ze zijn allemaal bruin(ig).

Gelukkig hebben de vrouwen een chauffeur. Als we in stappen, zegt m’n vriendin: ‘Ga jij maar achter mijn man zitten, dan kan onze gaste zich achter mij verschansen, want zij heeft lange benen.’ Met andere woorden: ‘Jij heb korte pootjes en mijn man moet z’n stoel een best stuk naar achteren schuiven.’

Haar man, de grapjas, geeft te kennen dat hij alles prima vindt, zolang hij maar een nekmassage krijgt.

Er zit een gat in het hoofdsteuntje en aangezien ik niet de beroerdste ben, steek ik m’n hand er doorheen en geef een kneepje in de nek van de bestuurder. Hij had er immers om gevraagd. In plaats van een dankjewel zegt hij: ‘Oeh, wat heb jij koude handen zeg!’ Het is niet gauw goed met die man …

Onderweg passeren we allerlei weilanden met schapen en lammetjes. Opeens zien we een lammetje dat buiten het hek is beland. ‘Ach, wat zielig,’ zegt de gaste van mijn vriendin. Zoals een echt West Friese deerne betaamt, eist ze dat de auto wordt stop gezet om het beestje bij zijn moeder terug te zetten.

Zo gezegd zo gedaan. Ze stapt uit, op de voet gevolgd door mijn vriendin. Ik denk, misschien kan ik daar een leuke foto van maken, maar de man van mijn vriendin heeft andere plannen. Met een grote grijns zegt hij: ‘Zullen we net doen of we weg rijden?’ Hij geeft me niet eens de kans om ofwel uit te stappen of te reageren; hij zet gewoon z’n voet op het pedaal en weg is ie. De echte grap is … mijn vriendin kijkt niet op of om. Dertig jaar aan lolbroekerij raakt haar koude kleren niet.

We parkeren de auto bij het bord waarop staat dat Bell Rock een drie-urige tocht is, heen en terug. Nou, maak je borst maar nat. Letterlijk, want het regent. Gedurende de hele weg lopen we met ons hoofd in de (natte) wolken.

Rinkeldekinkel, wat een end lopen zeg, tot die bel formatie. Elke keer komen we mensen tegen waaraan we vragen: ‘Hoe ver is het nog tot Bell Rock?’ ‘Not far,’ wordt er elke keer gezegd.

Als we uiteindelijk na ik weet niet hoeveel heuvels bij Bell Rock aan komen rinkelt mijn telefoon. Wie moet mij nu bellen? Ik neem op … het is mijn dochter. ‘Waarom bel je mij?’ vraag ik. ‘Ik sta hier midden in de bush, bij Bell Rock.’ ‘Mam,’ hoor ik aan de andere kant van de lijn … ‘Niet om het een of ander, maar jij belt mij.’ Oh jee, ik maak mij schuldig aan een zogenaamde pocket call …

Ik heb niets in de gaten, het regent en ik heb m’n capuchon op, maar ondertussen is er een toepasselijke foto van mij gemaakt. Kwebbel aan de bel met op de achtergrond Bell Rock.

Die kan ik in m’n pocket steken!