Potverdorie, vergeet ik gewoon op Facebook te melden dat ik ben gaan hardlopen. Dan had ik net zo goed niet kunnen gaan. Zo luidde een recentelijke post op Facebook.

Proof, or it didn’t happen?

Wat een onzin hè? Lopen, hardlopen of sporten, dat doe je toch voor jezelf, en niet voor een ander. Je hoeft je sportieve prestaties toch niet te delen met iedereen? Ben je nou helemaal bezeten?

Maar toch … sinds ik een Fitbit heb aangeschaft, bezit dat gestroomlijnde zwarte dingetje om mijn pols mij wel een beetje. Je moet er natuurlijk wel wat voor doen om fit te blijven, dat gebeurt niet zomaar. Vanwege mijn competitieve instelling  werd ik laatst zelfs op Facebook een fit bitch genoemd. Gelukkig kreeg ik er gratis en voor niks een knipoog emoticon bij.

Mijn schoonvader en schone broer werden door ons besmet met het Fitbit virus. Zij kochten er ook één, toen ze ons vanuit Nederland bezochten een half jaar geleden. Zelfs mijn moeder moest er één hebben, nadat ze hier was geweest. Sindsdien houden wij zo onze wedstrijdjes: Wie behaalt de meeste stapjes?

Diverse vrienden hier in Nieuw-Zeeland hebben ook zo’n ding en via de Fitbit App worden diverse berichtjes heen en weer gestuurd.  Af en toe wordt er goed de spot met mij gedreven. Een van mijn mede Fitbit strijders is daar erg goed in: ‘Heb jij al ge-update?’ Met andere woorden: ‘Ik heb al zó veel gelopen, jij haalt mij echt never nooit niet in vandaag!’ Ofwel: ‘Streberig zijn is lastig hè, heb ik ook last van.’ Meteen gevolgd door: ‘Het is echt geen competitie hoor.’ Ja ja, ik geloof het bijna …

Mijn man en ik gaan een paar keer per week samen wandelen. Het was mij al eens opgevallen dat hij altijd op de één of andere manier meer stappen doet dan ik op een zelfde wandeling. Er is iets mis met mijn Fitbit!

Natuurlijk gaat het er om gewoon fit te blijven, en al is het maar voor een dag, het is best leuk om even bovenaan te staan met de meeste stapjes. Het geeft toch een kick op de één of andere manier. Beetje jammer dat ik zo’n chaootje ben. Zo gebeurt het mij regelmatig dat ik bijvoorbeeld om heel even op te warmen in de spa ga zitten na een nacht vorstje. Zonder Fitbit natuurlijk, die is alleen waterproof, niet dicht.

En dan ligt dat ding weer op een random plek, die ik me niet kan herinneren. Vervolgens ga ik tennissen en sta ik op de baan om te bemerken dat ik mijn stapjesteller niet om heb. Och, als m’n hoofd niet vast zat dan zou ik die ook gewoon vergeten! Die zou dan gezellig samen met de Fitbit op het nachtkastje liggen …

Maar geen Fitbit, geen stappen! Tenminste … niet zichtbaar, maar ik zet ze wel hoor!

Afgelopen zondag leek het wel lente, strakblauw luchtje, dus ik zeg tegen manlief: ‘Kom op, we gaan lekker naar het strand. Even uitwaaien.’

Nou ja even … We lopen drie uur! De Fitbit van mijn man geeft aan dat we vijftien kilometer hebben gelopen en vertelt hem dat hij maar liefst twintigduizend stappen heeft gedaan.

Mijn Fitbit staat me niet aan, want mijn wandeling wordt afgedaan als een little stroll.

Niemand die het ziet hoor, maar gelukkig stonden m’n hersenen wèl aan en die hebben een heerlijke wandeling geregistreerd!