Heerlijk éven geen routine!

Het is herfstvakantie in Nieuw Zeeland. We gaan richting winter, maar het enige dat voorgaande verraadt is bladeren die van kleur veranderen. Voor de rest geloof ik het niet echt. Er zit te veel hitte in onze herfst zon. Ik klaag niet hoor, in dit geval is “te” helemaal goed.

Na dit tweeweekse vrij-afje moeten de kinderen in hun winter uniform op school verschijnen. Een lachertje, als je het goed bekijkt; het enige dat echt verandert is de schoenen. Sandalen worden verwisseld voor dichte stappers. Zoonlief moet wollen sokken dragen en dochterlief màg een panty aan. Worden de meisjes weer voorgetrokken?! Ja, ik denk het wel.

Onze zoon wil eigenlijk nog steeds zijn korte broek combineren met sandalen, zelfs al wordt het winter. Maar regels zijn regels, hij moet met beide voeten in twee sokken, tot zijn ergernis. Buiten dat hij er erg lang over doet om ze aan te trekken, zijn ze gewoon te warm. Geen goeie combinatie.

Vakantie is heerlijk, de wekker hoeft niet gezet te worden; ik kan mij even als een tiener gedragen. Dat vind ik voor de verandering helemaal niet vervelend. Deze vroege vogel is even uitgefloten. Ik wil ook wel eens uitslapen.

Meestal ben ik tussen vijf en zeven op. Nu dus even niet en dan vind ik het gek dat de tijd  voorbij vliegt …

Vakantie betekent leuke dingen doen voor de kinderen. Het is daarbij niet geheel ongebruikelijk om je moeder, ofwel taxibedrijf Léontine in te schakelen om je ergens te laten brengen met een paar vrienden of vriendinnen.

Tegenwoordig wordt alles via sms-jes geregeld. Iedereen heeft immers een mobiele telefoon, toch?

Voor de verandering zijn we een dag vroeg op. Zoonlief heeft al contact gehad met z’n vrienden. Ze hebben het plan opgevat om naar “Inflatable world” te gaan. Plastic springkastelen. Heerlijk, van die teenagers die gewoon lekker willen springen in plaats van al dat opgeblazen gedoe.

Er wordt afgesproken dat twee jongens naar ons huis komen fietsen en dan breng ik ze naar Napier, dat is een half uurtje rijden. De derde jongen moet ik even ophalen in een nabij gelegen dorpje. Geen probleem! Mijn zoon stuurt hem een sms-je, waarin hij zegt: je wordt opgehaald maar je moet gedoucht en al klaar staan. Het is maar goed dat er mobieljes zijn, want anders zou hij nu nog in z’n bed liggen …

Als ik weer thuis kom (met de derde vriend), zit er een vierde vriend van mijn zoon aan tafel. Afgezet door zijn oudere zus. Daar had ik niet op gerekend, wat doet die hier? Volgens de rest van de jongens zou hij vandaag iets anders doen. Ik had toch echt gezegd dat ik hooguit drie knullen kan vervoeren (vier, inclusief mijn zoon). Ik moet me in allerlei bochten wringen om ze allemaal op de plek van bestemming te krijgen.

Als we aankomen blijkt dat niemand even heeft geverifieerd (ook ik niet hoor) of de kasteel deuren wel geopend zijn. De poorten zijn gesloten. In welke wereld leven deze jongens? Een imaginaire denk ik.

Normaal gesproken gaan de kinderen lekker naar school, ik maak het ontbijt en een luchtrommeltje (ja, eentje maar, mijn dochter doet het liever zelf). Daarna doe ik wat ik normaal gesproken doe.

Dat heet routine. Heerlijk!