Nimmer laat ik mij de kaas van het brood eten. Figuurlijk, zoals in het spreekwoord, maar ook letterlijk. Daar is het veel te lekker voor. Onze koelkast ligt altijd vol met verschillende soorten en extra lekkere voor het weekend.

In mijn leven heb ik toch behoorlijk wat kaas gegeten, evenals van spreekwoorden, maar tijdens het bezoek van mijn schoonouders heb ik een nieuwe geleerd. Toen de aanslag in Brussel had plaatsgevonden zei mijn schoonvader: ‘Dat is kaas voor Geert Wilders’. Ik vraag of hij misschien ‘Koren op de molen’ bedoelt, want uit het zinsverband haal ik natuurlijk dat deze gebeurtenis precies is wat hij wil. Maar schijnbaar betekent: ‘Dat is kaas voor hem’, precies hetzelfde.

Mijn schoonvader heeft Nederlands gestudeerd. Geïnspireerd door zijn literaire vader heeft mijn man op het atheneum een werkstuk gemaakt over een welbekend boek van Willem Elschot: Kaas. Deze kaaskop heeft het ook gelezen. Waar ging het over?

Natuurlijk in de eerste plaats over kaas en de klerk die het moet gaan verkopen. Saillant detail is dat hij niet van kaas houdt. Hij werkt bij een scheepswerf in Antwerpen en hij krijgt van een welgestelde vriend een baan aangeboden als groothandelaar in Nederlandse kaas. Dat zou hem meer aanzien geven. Hij slaagt erin ziekteverlof te krijgen van zijn baan als klerk onder het mom dat zou lijden aan een zenuwziekte.

Hij wijdt zich echt met verve aan zijn nieuwe taak, dat moet gezegd worden, maar verliest uit het oog dat hij uiteindelijk kaas moet verkopen. Hij houdt zich alleen maar bezig met de organisatie en inrichting van zijn kantoor. Er wordt een mooi bureau gekocht, een schrijfmachine en ga zo maar door. Een mooi ontwerpje voor zijn briefpapier mag natuurlijk niet ontbreken, maar als zijn eerste lading kaas wordt geleverd ontbreekt het hem aan verkoop technieken.

De arme klerk kan de kaas niet aan de man brengen. Daarbij komt dat hij voortdurend moet oppassen dat hij geen collega’s van de werf tegenkomt als hij over straat loopt met z’n bollen kaas. Daar zou je bijna ècht een zenuwziekte van krijgen.

Uiteindelijk geeft hij het op en keert terug in zijn oude baan als klerk op de scheepswerf.

Mijn man en ik zijn het erover eens dat de moraal van het verhaal is dat je blij moet zijn met wat je hebt. Elke verandering hoeft geen verbetering te zijn. Maar ook: zonder passie kom je er niet. Had de klerk van kaas gehouden, dan was het wellicht anders gelopen.

Mijn schoonvader houdt, net als ik van schrijven. Vroeger heeft hij wekelijks onder een pseudoniem een column geschreven in het sufferdje van zijn geboortestad. Hij kan er nu nog steeds lol om hebben dat niemand wist wie hij was. Eén van zijn schrijfsels had hij zogenaamd zittend vanaf zijn balkon geschreven, met uitzicht op ‘t water. Hij zette menigeen op het verkeerde been! Zo’n platformpje had hij zeer zeker niet en keek hij ergens op uit? Ja, op z’n schrijfmachine!

Hij wil al tijden een boek schrijven. Ooit, zo vertelt hij mij, heeft hij de prachtigste eerste zin voor z’n boek verzonnen. Het ging over het paard van de schillenman: een jeugdherinnering. Het was een vreselijk oud beestje en kon nog maar amper op z’n benen staan. Met dit fantastische eerste spinsel, zou de rest van het verhaal een peuleschil moeten zijn. Maar hoe prachtig het ook was, mijn schoonvader kan zich die eerste zin niet meer herinneren. Wat jammer.

Maar ik heb hem gezegd dat hij het gewoon weer moet gaan doen, schrijven. Hij heeft het toen bedacht, dus hij kan het weer. Mijn schoonvader is niet voor één gat te vangen. Hij laat ons gewoon allemaal denken dat hij een spelletje speelt op z’n iPad. Ondertussen schrijft hij een boek. Over een paar jaar zullen wij allemaal verbaasd staan als ‘Het paard van de schillenboer’ uit komt.

Dat is kaas voor hem. Of voor mij? Ik ben namelijk reuze benieuwd wat er met dat edele beest gaat gebeuren.