Begin januari ligt er een brief in de bus van het Ministerie van Justitie. Geadresseerd aan mevrouw L.A. Rutten.  Ik ben geselecteerd om in de jury plaats te nemen. Of ik over een paar weken maar even wil verschijnen.  Komt dàt even slecht uit, dan zijn m’n ouders er. Met een beetje pech zit ik twee weken lang dag in dag uit in de bankjes met elf anderen te debatteren over iemands (on)schuld.

Ik vraag om opschorting en hoop dat het spreekwoord op zal gaan: Van uitstel komt afstel. Stel dat ze me vergeten? Dat risico wil ik best lopen.

In de uiteindelijke oproep staat wanneer ik precies moet komen opdagen. Vriendelijk wordt mij verzocht geen scharen en scherpe dingen mee te nemen. Nou, dan zal ik mijn aantekenboekje met m’n keurig gescherpte potloodje maar thuis laten … Ik ben de laatste die problemen wil veroorzaken.

Als ik ècht moet verschijnen ben ik best een beetje zenuwachtig. Er is mij al verteld dat er geen parkeergelegenheid bij het gerechtshof is; ik zal een stukje moeten lopen. Aangezien ik niet te laat wil zijn, vertrek ik bijtijds. Natúúrlijk sta ik een half uur te vroeg op de stoep.

Evenals een heel oud gerimpeld mannetje met een wandel stok. Terwijl ik al door loop, voert hij een verhitte discussie met de dame van de controle dienst “ongeoorloofde objecten”. Ik hoor niet echt wat er wordt gezegd, maar hij kijkt in ieder geval meesmuilend naar de mevrouw in kwestie. Uiteindelijk gaat hij met z’n vuist strak om zijn stok geklemd zitten.

Langzaam maar zeker stroomt de zaal vol. Per zaak worden zo’n honderd mensen  opgeroepen, waarvan er vijfendertig uit de hoge hoed worden geselecteerd die eventueel mogen jureren. Dat is de eerste schifting. Wat heerlijk efficiënt hè?  De rechter bepaalt door een tweede selectie welke twaalf mensen er uiteindelijk in de jury komen.

De stoeltjes in de wachtkamer staan ongelofelijk dicht op elkaar en ik zit heel krap tussen een dikke Maori vrouw en een keurige man in pak, maar evenzo gezet. Ik heb m’n vestje alvast maar uit gedaan …

Daar zitten we dan. Het lijkt wel Bingo! Er wordt een grote bowl op een tafel gezet en daar worden de namen uit gevist. Mijn naam wordt er niet uit gehengeld. Ik mag naar huis met de mededeling dat ik ‘s avonds de jury lijn moet bellen. Er speelt nòg een zaak en ik moet waarschijnlijk de volgende dag weer terug komen.

Inderdaad, en wat denk je? Bingo! Ik zit bij de vijfendertig “uitverkorenen”. Nu wordt het spannend.

De rest gaat naar huis en wij zitten gevijfendertigen te wachten totdat we mee naar de rechter worden genomen. Opeens komt er een “official” binnen en zegt: ‘Jullie mogen gaan hoor; de verdachte heeft op het laatste nippertje schuld bekend.’ Krijg nou de pip, wat een anticlimax. Ik weet niet zeker of ik opgelucht of teleurgesteld ben. Ik had me er nu op ingesteld …

De oude man is er ook weer. Hij intrigeert me. Eenmaal buiten gekomen loop ik met hem op. Z’n stok tikt gestaag en we raken in gesprek.

Wat een vreselijk inefficiënt bureaucratisch gedoe hè, gniffelt hij. Vertel mij wat! Ik vind hem wat moeilijk te verstaan. Hij komt van origine uit Schotland en heeft een zwaar accent. Hij had graag in de jury gezeten, vertelt hij, maar hij is niet onder de indruk van de  controleurs. Wat een aanstellers. Dat zei hij niet echt; hij gebruikte een heel lelijk Engels woord dat ik maar niet ga herhalen. Aha, hij heeft het over het gesprek van de dag ervoor.

‘Dat geteisem wilde me m’n stok afhandig maken!

Wat denken ze wel niet, dat ik daar iemand mee voor z’n hoofd ga meppen? Laat uw stok maar staan, anders gaat u slaan?

Mijn handjes zitten helemaal niet los. Ze zitten vast. Nou ja, één tenminste,’ en hij kijkt even naar de hand die aan z’n stok lijkt geklonken. ‘Anders val ik om.’

Met een olijke grijns zegt hij: ‘Ik moest mij gisteren wel beheersen hoor. Mijn “losse” hand kreeg héél even de neiging om dat stomme mens een oplawaai te verkopen.’

‘Dat was vast een zaak geworden waarbij ik niet in de jury zou willen zitten, ik vind u erg aardig, maar u mag natuurlijk niet slaan,’ zeg ik.