Zoals bekend heeft mijn man onlangs een deukje in onze bumper gereden.

Om negen uur precies vandaag heb ik een afspraak bij het uitdeuk bedrijf in Hastings om de buts via onze verzekering te laten repareren. Aangezien ik niet zonder auto kan (ik ga  vandaag naar Napier), had ik om een leenauto gevraagd.

Natuurlijk ben ik slim geweest en heb ik mijzelf ervan verzekerd dat ik een automaat mee krijg, want na vijftien jaar kan ik niet meer in een geschakelde auto rijden. Misschien kan ik het uiteindelijk wel, maar ik geloof niet dat ik het nog eens wil proberen.

Toen we twee jaar geleden in Nederland waren, heb ik nog even in ons huurautootje gereden. Met de nadruk op even. Vroeger, toen we nog in het kikkerlandje woonden heb ik altijd geschakeld gereden, zonder problemen, elke dag! Dertien jaar later wordt dat een heel ander verhaal. Wat een gestuntel zeg. Toen de kinderen achterin mij meedeelden dat ze het liefst heelhuids de plek van bestemming wilden bereiken heb ik gauw de sleutels aan mijn man over gedragen.

Als ik bij het uitdeuk bedrijf aan kom wordt mijn “file” erbij gepakt en de stoere reparateur gaat meteen de leenauto voor me halen. Terwijl ik buiten sta te wachten, roept de mevrouw van de receptie mij terug. Of ik nog even de “loan agreement” wil ondertekenen.

Het is een document van jewelste. Ik geloof dat er wel dertig dingen op vermeld staan waar ik me aan dien te houden …

Ik word een tikkeltje zenuwachtig. Kan dat allemaal gebeuren in of met een auto? Er zijn zelfs dingen waar ik nooit aan had gedacht … Ik vraag de mevrouw aan de receptie hoe lang het duurt voordat mijn auto weer is gerepareerd. Ze verzekert mij met een vrolijke maandag ochtend glimlach dat ik vrijdag alweer in mijn eigen auto kan rondrijden. Een hele werk week dus! Ik vraag ongerust waarom zo’n klein deukje zo veel tijd in beslag kan nemen. Hoe langer ik immers in deze leenbak rijd, hoe meer er kan gebeuren!

Ik lees het allemaal nog eens rustig door en onderteken het maar. Ik heb geen andere keus. Ik hoop maar dat ik niet per ongeluk iets laat liggen in deze leen auto, want zo keurig ben ik niet. Voor ik het weet word ik door dit uitdeuk bedrijf op de bon geslingerd voor bijvoorbeeld het laten slingeren van een kauwgom papiertje. Of nog erger … ik snoep nog wel eens een dadeltje in de auto. Als je dan die pitjes in zo’n mooi afgesloten bakje naast je kan doen en het dan weer netjes dicht doet … Dan zou ik wel eens kunnen vergeten dat er nog wat in ligt …

De leenauto is een station wagon … als dat maar goed gaat. Dat ben ik helemaal niet gewend. Alhoewel, ik moet niet liegen, ik heb laatst ook in de auto van onze vrienden gereden en dat was een super bus en dat wende ook vrij snel. Dus … niet zeuren, gewoon het gaspedaal indrukken en rijden. Het liefst niet tegen obstakels.

Thuisgekomen kan ik nog net zonder de heg te raken onze smalle oprit op rijden … Gelukkig, (nog) geen krassen. Waar ik me nog het meest druk over maak is een parkeerplek in het altijd drukke Napier. Ik ben geen ster in achteruit in parkeren en zeker niet met zo’n grote bak als dit. Ik hoop maar dat er nog een ruime plek over is waar ik zó met m’n neus in kan rijden.

In het document dat ik net heb ondertekend staat dat ik per dag niet meer dan dertig kilometer mag rijden … Nou, dat gaat lekker, daar ga ik vandaag dus al heerlijk overheen. Ik hoop maar dat ze geen cameraatje hebben ingebouwd …

Het enige punt van de overeenkomst waar ik me prima aan kan houden is het deel van de benzine: breng de auto terug met evenveel benzine erin als bij afgifte. Nou dat is niet zo moeilijk, de tank was bijna leeg. En mocht dat op vrijdag niet het geval zijn, dan rijd ik nog wel even een extra rondje!