Onze vrienden logeerden vorig jaar een week in het “Angus Hotel” in Hastings. Volgens hen was het een prima hotel voor een leuke prijs. Het was best bevallen. Aangezien m’n ouders in januari zouden komen en m’n moeder altijd in is voor aardige kwaliteit met een niet al te hoog prijskaartje had ze het logement via booking.com geboekt.

Het is een gedateerd hotel, maar het ontbijt is bij de prijs inbegrepen en al met al is dat voor negenennegentig dollar per nacht een uitermate goede deal.

Al maanden weten we dus dat ze komen en kijken we er naar uit. Ineens is het dan zover en staan ze op de stoep.

Nieuw Zeeland is voor hen Oud Zeeland, want inmiddels kennen ze het hier wel. Het is immers de twaalfde (of dertiende, daar konden we het niet over eens worden) keer dat ze hier zijn. De eerste jaren dat ze ons bezochten was het altijd snoeiheet. En daar bereid je je op voor. Je gaat naar een zonnig warm land, dus de koffer zat altijd vol met zomerse spulletjes … Maar de laatste jaren hadden ze pech, het regende nogal veel. M’n stiefbroer en ik begonnen zelfs grapjes te maken: Als we regen willen dan vragen we gewoon of onze ouders komen. Dit jaar is het weer weer als vanouds.

Van de week komt m’n moeder helemaal verguld binnen, ze heeft een super vlot doorknoop jurkje gekocht bij “Just Jeans” in Hastings. Lekker luchtig voor bij dit warme weer van boven de dertig graden. Ze kan het zelfs op de boot aan als ze weer terug is in Nederland, zegt ze. Ook stiefpapa heeft een kleurig kort broekje gescoord, want op dit weer hadden ze niet gerekend! De koffer zit vol met spijkerbroeken, maar die zijn nog niet aan geweest …

Alhoewel het een lekker luchtig laagje stof is, wordt het al gauw verwisseld voor nog minder, namelijk het badpak. Er wordt verkoeling gezocht in ons inmiddels weer gevulde zwembad.

Onze dochter klotst al lekker rond en overtuigt oma dat ze lekker op het luchtbedje dat in het water drijft moet gaan liggen. Dat laat oma zich geen twee keer vertellen en even later dobbert ze heerlijk rond.

Inmiddels zijn ze dus al een poosje hier en moet er toch wel even het een en ander gewassen worden. Geef maar hier dat zakkie; dat is een makkie (voor m’n Miele).

Mijn moeder heeft enige jaren geleden mooi zwart ondergoed gekocht bij “the Warehouse”. De keuze is reuze bij dit Nieuw Zeelandse keten. De kwaliteit laat nog wel eens wat te wensen over, maar het dames ondergoed is prima. Menig mooi merkje van dat van mij komt daar ook vandaan.

Eén van de voordelen van lekker weer is dat de was in drie tellen droog is. Eerst maar al het donkere spul in de Miele. Een wasje van mij en een wasje van m’n moeder. Was je al klaar? Nee, er moet ook nog een licht wasje gedraaid worden. M’n lijntje hangt inmiddels vol met fraai dames ondergoed en kleding. Ik bekijk het allemaal nog eens goed. Ik word er geen wijs meer uit. Huh? Van wie is dat ondergoed, van mij of van m’n moeder? Het is allemaal zwart en het lijkt op elkaar …

Zo goed en zo kwaad als het gaat sorteer ik het. Een stapeltje voor mij en een stapeltje voor m’n moeder … Ja, zo moet het wel ongeveer kloppen. Maar … m’n moeder is goed bij de pinken. De dag na teruggave vertelt ze dat ze wat mist … Hmmm. Heb ik mezelf misschien een beetje te goed bedeeld? Schuldbewust kijk ik in m’n laatje … en ja hoor, daar ligt ie. Een zwarte slip met een stukje kant aan de zijkant. Tja, als ik hem goed bekijk is ie toch net een tikkeltje anders dan die van mij …

Mijn moeder wil nog een keer met mij naar “the Warehouse”. Ze wil daar nog een reeksje fijn zwart ondergoed kopen. Dat hoef ik vast niet te wassen. Ze stopt ze na aankoop direct in haar koffer. Eéns een slipjesdief …