Mijn kinderen zijn zó verschillend. Het bewijs ligt alleen al in hun bankrekening. Mijn man zei laatst voor de gein tegen onze zoon: “Jij hebt meer geld op je rekening dan ik!”

Onze dochter daarentegen zwaait nogal graag met haar pasje. Haar geld wordt gemakkelijk en veelvuldig uitgegeven.

Nostalgische gevoelens komen bij me op. Mijn zakgeld ging vroeger naar m’n spaarrekening. Ik gaf amper wat uit.

Mijn boertje was anders. Er was iets mis met zijn hand. Daar zat namelijk een gat in. Ik kan me nog heel goed herinneren dat hij werkelijk al zijn geld aan kermisattracties uitgaf. Ik vond dat zonde: de bank was mijn attractie.

Onze zoon spendeert af en toe een paar dollar aan een computerspelletje. Dat is het.

Onze dochter geeft al haar geld uit aan kleding, drankjes en versnaperingen. Laatst ging ik met haar winkelen, in Hastings. In het kader van vreemdsoortige consumpties wil ze even naar de “Plaza”, (dat is klein een overdekt  winkelcentrumpje met o.a. Kmart). Waarom? Ze wil graag “Bubble Tea” drinken.

Ik heb geen idee wat ik me erbij voor moet stellen, die thee van haar. Ik weet dat ze onlangs haar broer heeft meegesleurd toen het zaakje net was geopend. Wat ik wel weet is dat onze zoon alleen bij de aanblik ervan al niet meer hoefde.

Omdat we toch bij de “Plaza” zijn wip ik nog even bij de Kmart binnen.  Als we bij de kassa staan zegt dochterlief dat ze alvast naar de thee tent gaat, want het duurt schijnbaar wel even voordat alles gemixt is. Dat belooft wat.

Als ik aan kom is een Oosterse dame inderdaad nog bezig, maar al gauw krijgt mijn dochter een doorzichtige beker in haar handen gedrukt met een lichtblauw goedje. Onderin dobberen dubieuze donkere kogels … Oh, dat zijn de bubbels. Over de beker is, heel strak, een stuk plastic  gespannen. Er wordt een rietje bijgeleverd. Nou ja, rietje, zeg maar gerust RIET, want je moet wèl die bubbels er door kunnen zuigen! Ik zit te wachten tot m’n dochter het plastic eraf haalt, maar nee, met een weloverwogen “stab” (zoals zij dat noemt) wordt zo dat rietje door het plastic geslagen. Schrik me rot.

Mam, wil je ook een slokje? Um … moet het? Het ziet er nogal angstaanjagend uit en krijg ik dan zo’n bubbel in mijn mond? Ja mam, je moet het proeven, het is echt heeeeeel erg lekker.

Stom natuurlijk om een teenager te vertrouwen. Ik neem een slok … Afwachtend zit ze me aan te staren. Wat mijn smaakpapillen gewaar worden is te smerig voor woorden. Oké, een paar dan. Een mierzoete kauwgomsmaak verspreidt zich in mijn mond en ik heb ook nog eens hard genoeg gezogen om zo’n bubbel mee te krijgen. Jakkes bakkes.

Ik hou sowieso niet van thee, ik drink het eigenlijk ook nooit. Iedereen die mij kent weet dat. Toen mij dus bij onze vrienden afgelopen weekend thee werd aangeboden was ik in eerste instantie een beetje teleurgesteld.

Ik ben van de wijn, maar soms moet je er wel eens wat water bij doen. Iedereen neemt schijnbaar thee. Misschien krijg ik daarna dan wel een wijntje.

Ik had het kunnen weten, ze hielden me voor het lapje, namen me in het ootje. Al gauw kom ik erachter dat om een Long Island Ice Tea gaat, een cocktail die ik in het zwembad geserveerd krijg. Het heeft inderdaad een theekleurtje, maar daar is alles mee gezegd. Ik dobber rond met een heerlijk drankje.

Ik ben die wijn allang vergeten. Doe mij nog maar een kopje thee!