In de tijd dat onze dochter scoliosis had ging ze ter verlichting van de pijn vaak naar de fysiotherapeute. Altijd dezelfde; en ze was geweldig.

Toen ik mij geblesseerd had, wilde ik graag een afspraak met juist deze dame. Ze is immers aardig en goed. Ik heb haar vaardige knuistjes aan het werk gezien!

Jammergenoeg is ze net op vakantie en moet ik met een ander genoegen nemen … Best een aardig mens hoor, maar veel te mild, als het om masseren gaat. Wacht even, ze masseert niet eens. Volgens mij is ze bang haar handen vuil te maken, want ik krijg alleen maar ultrasound massage. Van een beetje gel en een trillend apparaatje zou mijn bloed beter gaan circuleren, hetgeen het helingsproces zou moeten bevorderen. Ik voel helemaal niks … Ik wil er verder geen woorden aan vuil maken en misschien werkt het wel voor andere patiënten, maar op mijn lijf staat toch echt “lekker lang en hardhandig kneden” geschreven en niet “ik wil maar drie minuten ultrasound.”

In het kader van “zachte heelmeesters maken stinkende wonden” voelde ik dus totaal geen verbetering en bleef met mijn blessure rondsjouwen. Ik moest even een goede aanleiding hebben om te wisselen. Toen ze een paar dagen weg was greep ik mijn kans en maakte een afspraak met m’n favoriet. Een heel ander mens met een heel andere aanpak. Geen ultrasound, maar èchte massage. Ik voel direct verbetering en dat uit ik.  Voor haar vertaal ik letterlijk het voornoemde Nederlandse spreekwoord: Gentle healers make stinking wounds. Het is geen Engels gezegde, maar ze snapt natuurlijk precies wat ik bedoel. Zij heeft heerlijk hardhandig vuistjes en haar knokkeltjes geven mijn spieren van katoen.  “Pummeling the patiënt”, noemt ze het gekscherend.

pum·mel
(pŭm′əl) tr.v. pum·meled, pum·mel·ing, pum·mels
also pum·melled or pum·mel·ling

1. To beat or batter, as with the fists

Het valt haar meteen op hoeveel gewicht ik ben kwijt geraakt. Ze vraagt honderduit wat ik zoal eet op een dag en wat voor sport(en) ik beoefen en wat al niet meer. Zij wil namelijk ook wat afvallen. De volgende keer dat ik binnen stap vertelt ze me dat ik een enorme inspiratiebron voor haar ben. Zij is net als ik overgestapt op het eten van tussendoortjes (nootjes, kaas, dadels, vijgen etc.), heeft een flink stuk gelopen en zelfs een stukje gerend. Pas je op dat je je niet blesseert, zeg ik met een knipoog tegen haar.

Elke keer dat ik haar bezoek wordt het een stukje gezelliger en persoonlijker. Ik ben bijna geneigd om weer een blessure op te lopen, zodat ik van haar gezelschap kan blijven genieten.

Mijn Nederlandse vriendin, tegen wie ik dit vertel, zegt terecht dat ik dat maar niet moet doen. Het was ook maar een grapje, zeg ik, maar ik vind het gewoon een super leuk mens. Waarom vraag je niet of ze een keer een kopje koffie met je gaat drinken, stelt mijn vriendin voor.

Ja, dat wil ik best, maar durf het eigenlijk niet te vragen. Misschien vindt ze het wel heel raar …

Afgelopen vrijdag is mijn laatste sessie. Mijn blessure is over. Ik kan en doe alles weer. Geen reden om nog een nieuwe afspraak te maken.

Ik krijg een dikke knuffel van mijn fysiotherapeute. Ik bedank haar voor de goede zorgen, ik zeg dat haar ferme kneed tactieken goed hebben geholpen. Dat er af en toe blauwe plekken op mijn been verschenen vond ik niet erg. Het hielp immers!

Ze zegt dat ze het geweldig vindt dat ze me heeft leren kennen. Ze laat me los, kijkt me aan en zegt:

“Zullen we binnenkort eens een kopje koffie gaan drinken?”