Eén van de eerste dingen die we aanschaften toen we in Nieuw Zeeland aankwamen was een auto. We kochten een Nissan Bluebird bij Steven Hill, een gerenommeerd autobedrijf. Niet blauw, maar wit. Ik  was vrij en blij! Dit geïmporteerde vogeltje schakelde automatisch. Tutje de Wit moest namelijk enorm wennen aan het links rijden. En ze kende de weg (nog) niet. Als je dan ook nog eens moet schakelen …

Geweldig autootje, totdat na ongeveer twee jaar trouwe dienst de versnellingsbak het ineens begaf. Natuurlijk niet midden in de stad, maar “in the middle of nowhere”. Op de Napier-Taupo Road, gelukkig nèt na het enige etablissement dat toentertijd op deze godverlaten weg zat; het Tarawera restaurant. Het mocht de naam eigenlijk niet dragen.

Maar … we waren zo gelukkig dat we ergens konden bellen dat we de smerige oploskoffie (waar we trouwens vet voor moesten betalen) op de koop toe namen.

Gelijktijdig met de aankoop van ons huis, kochten wij een Nissan Primera,  die het twee weken geleden, hortend en stotend onder gruwelijk gierende geluiden op de rotonde hier om de hoek begaf.

Tien jaar Léontine achter het stuur is schijnbaar de limit voor een Nissan Primera. Na deze conclusie gooi ik mijn stuur naar links en beland ik half op het fietspad met mijn bandje op de stoeprand. Ik zet hem in z’n “vrij” en zoonlief probeert de auto helemaal het fietspad op te duwen, zonder resultaat. Binnen een paar minuten boekt de Damsel in Distress succes, want er stopt een meneer en een potige jongen verschijnt vanuit het niets. Met gecombineerde “man/knul power” wordt mijn auto helemaal het fietspad op geduwd.

Dan bel ik de garage. Binnen tien minuten verschijnen ze om “The Dutch Lady” weg te slepen.

Mijn “Garage Boys” zorgen altijd goed voor mij. Afgelopen jaar startte mijn auto een paar keer niet, gewoon thuis hoor, op de oprit. Ze kwamen, zagen en overwonnen; met startkabels. Denk je dat ik ooit een rekening heb ontvangen? Nee hoor … En als ik mijn auto voor een onderhoudsbeurt achter laat krijg ik altijd (voor niets) een leen auto mee met genoeg benzine.

De dag na het debacle gaan m’n dochter en ik wat boodschapjes doen. Lopend wel te verstaan, we hebben immers geen auto. De New World is  vijfentwintig minuten lopen, dat is eigenlijk best te doen. De betreffende supermarkt zit achter mijn garage dus lopen we meteen even binnen.

Mijn donkerbruine vermoeden wordt meteen bevestigd. De versnellings-bak is totaal aan gort. Ik zucht eens diep. Ik heb inmiddels al uitgezocht dat ik bij de sloop hooguit vier- tot zeshonderd dollar voor een dergelijk barrel kan krijgen. We zouden natuurlijk voor een tweedehands versnellingsbak kunnen gaan. Als je tenminste van een beetje spanning houdt … Hij kàn het daarna nog tijden doen, maar ook vrij snel weer begeven. Ik houd niet zo van Russisch Roulette. We moeten rond de kerst een heel end rijden … doe mij maar een nieuwe (auto) hoor.

Al kletsend komt de eigenaar ineens met een idee. Hij biedt vierhonderd dollar voor mijn Nissan. Het risico van een tweedehands versnellingsbak wil hij wel nemen. Wellicht kan hij hem als “leen” auto gaan gebruiken. Geen woord wordt gerept over de wegsleepkosten. Ik vind het allang best. Wat mij betreft is de deal meteen rond, het bespaart mij een hoop geregel.

De eigenaar staat erop dat wij na onze trip naar de supermarkt weer naar de garage komen. Hij wil ons onder geen beding laten sjouwen. Waar vind je nou zo’n garagebedrijf?

Tijdens ons ritje naar huis begint onze chauffeur ineens te gniffelen. Als ik hem vraag waarom hij zo’n lol heeft zegt hij: “Als je binnenkort je nieuwe auto voor een onderhouds beurt komt brengen … Weet je wat je dan mag lenen?” Hij houdt even z’n mond om het effect te vergroten …  “Je eigen oude Nissan!”