Gons, gons … Dat is het radiostation waar ik naar luister … Wie oh wie gaat er optreden bij het jaarlijks terugkerend “Mission Concert” in Napier?  De “missie” van Nieuw Zeeland is om elk jaar een populaire artiest te strikken. Ik verdenk de organisatoren ervan dat ze de prachtige natuur die we hier hebben er bij halen …

Zo hebben ze onder andere Lionel Richie binnen (over) weten te halen. Met ongetwijfeld één van zijn bekendste nummers in hun achterhoofd hebben ze Lionel gewoon gebeld en gezegd dat Nieuw Zeeland van hem houdt … En ook onze ouwe Rod (Steward). Ik was niet onder de indruk; maakte er zelfs grapjes over. Een ouwe knar die zichzelf zo “sexy” vindt. Maar onlangs heb ik hem bij de Graham Norton show zien optreden. Ik ontmoette een hele nieuwe Rod. Hij gaf een alleraardigst Gaelic nummer weg. Vintage Rod heeft mij toch even onder de indruk gebracht. Ik vind hem absoluut niet sexy, met dat absurde haar van hem, maar enthousiast is hij wel. Dat moet ik hem nageven.

Vanochtend is het dan zover: DE AANKONDIGING! Wie hebben ze dit jaar gestrikt voor het open lucht concert? Ik hoop op Bryan Adams; dat doe ik elk jaar. Bryan heeft geweldige nummers, vooral: “Summer of ’69”, daar heb ik wat mee, waarschijnlijk omdat dat het jaar is waarin ik ben geboren. Jammer maar helaas, geen Bryan, het is “Simply Red” geworden. Met hun nieuwe album “Big Love” zijn ze bij mij echter aan het verkeerde adres.

Mijn man heeft niet echt een grote liefde voor deze band, maar het valt in zijn “best wel aardig” categorie. “Sorry schat”, zeg ik bij voorbaat tegen hem, “het is niet echt mijn muziek.” Maar voor ik het weet galmt hun allereerste nummer  “Holding back the years” door de kamer. Vooruit dan maar, zolang het bij dit ene liedje blijft …

Een paar jaar geleden kwam Sting naar Nieuw Zeeland. Hij trad op bij het Mission, met een heel klassiek orkest. Dat is nog eens een artiest. Als grote fans hebben mijn wederhelft en ik al zijn muziek. Toen die aankondiging kwam hoefden wij echt niet na te denken. De tickets werden meteen besteld en mijn Nederlandse vriendin wilde ook graag mee.

Het was ons eerste openlucht concert in Nieuw Zeeland. We dachten, als je dan toch gaat, dan maar goed. We gingen voor de VIP kaarten. We lapten honderden dollars om op plastic stoeltjes te zitten, zo dicht mogelijk bij onze favoriet. Dat dan weer wel.

Mijn vriendin belt mij vooraf en vertelt dat ze een kussentje in haar tas gaat stoppen. Ik zeg tegen haar: “Hoe oud ben jij nou helemaal? Tachtig? Daar kom je toch niet mee aan?!” Ze overtuigt mij van het feit dat het echt niet zo gezellig is om de hele avond met je kont op zo’n plastic stoeltje te zitten. En … ze kreeg gelijk! Wat was het heerlijk dat we iets onder ons zitvlak hadden. In eerste instantie leek het een beetje overdreven maar je had na een uur al die afgunstige gezichten eens moeten zien.

Het was een geweldige ervaring om zo vlak bij deze fantastische zanger en gitarist te zitten. Wij zaten beter dan goed, dankzij mijn vriendin.

Op de vraag van mijn ega of ik mee ga naar “Simply Red” zeg ik dat hij maar  iemand anders moet zoeken die met hem mee wil. De vraag wordt in de groep gegooid. Hmmm … de kinderen hebben ook geen zin.

Een beetje teleurgesteld zegt hij: “Nou, dan ga ik er wel alleen niet naar toe.”