Hè hè, eindelijk “groen licht” van mijn fysio therapeute. Na diverse sessies en ik weet niet hoeveel oefeningen later, waar ik overigens erg m’n best op heb gedaan, mag ik voorzichtig aan weer gaan rennen. Ik hoef niet te vertellen welk woord ze benadrukt, mij kennende …

Maar wacht even, ik kan nog helemaal niet gaan rennen. Mijn “ren” schoenen, die ik drie jaar geleden kocht omdat ik ging tennissen zijn echt òp, totaal versleten. Om blessures te voorkomen; tijd voor een nieuw paar. Ik wil graag naar “Shoe Clinic”, want bij deze sportwinkel bekijken ze hoe je rent en op basis daarvan word je een schoen aangemeten.

De winkel zit in Napier, waar ik niet zo vaak kom, dus als ik bemerk dat mijn zoon in één keer uit al z’n kleren is gegroeid (nee ik overdrijf niet, de week ervoor paste zijn broeken en t-shirts echt nog), bedenk ik dat we fijn naar Napier gaan voor die nieuwe outfit. Kan ik mooi combineren met een bezoekje aan deze gespecialiseerde sportzaak.

Zodra m’n dochter er lucht van krijgt dat wij gaan winkelen wil ze natuurlijk  mee … De prijs die ze moet betalen is dat ze wel mee moet naar “Shoe Clinic”.

Daar aangekomen moet ik eerst een stukje lopen en dan een stukje joggen. Mijn kinderen kijken de andere kant op … De juffrouw kijkt gelukkig naar m’n voeten en concludeert dat ik naar binnen loop. Er moet een schoen komen met “speciale” support. Natuurlijk, als ik het niet dacht … twee keer zo duur als  een “normale” renschoen. Ik maak mezelf wijs dat ik ze sowieso nodig heb voor m’n tennis. Daarbij ren ik toch ook? Heel veel …

Ik krijg een mooi paar schoenen aangemeten. Gaaf kleurtje; “Aquamarine”. Héé, de kleur van de zee, kent die juffrouw mij soms? Als ik in het park loop, hoef ik alleen maar even naar beneden te kijken en dan waan ik mij op het strand. Ze zitten heerlijk, maar ik bedenk meteen: hè jasses, wat doen die helgele veters bij die mooie groen-blauwe schoentjes. Wie heeft heeft dat bedacht? Die gaan er dus uit. Natuurlijk klinkt dat raar en weet ik heus wel dat ik echt niet harder of zachter ga lopen van zo’n stel veters. En wie let er nou op mijn schoenen? Maar ja, ik ben Léontine en ik hou nu eenmaal niet van kanarie geel en ik weet nu al dat ik mij groen (en geel) ga ergeren … Ik vind het een rotkleur en thuis gaan mooi de veters van m’n oude renschoenen erin. Samen met mijn versleten schoeisel kunnen die spuug lelijke touwtjes zó de prullenbak in. Toedeledoki!

Mijn vriend, de renner, informeerde toevallig net de dag ervoor via WhatsApp of ik al weer eens ben begonnen met rennen. Ha, daar kan ik eindelijk eens positief op antwoorden in plaats van nee te moeten verkopen. Ik heb nu  nieuwe schoenen en er is niets meer dat mij tegen houdt. Een foto met het enthousiaste onderschrift “Kijk eens, nieuwe schoenen, ik ga morgen weer beginnen!” wordt als antwoord teruggestuurd. Maar dan komt er ineens van alles op mijn bordje dat mijn aandacht vraagt; van rennen komt dus helemaal niets.

Op de maandag, een vrije dag voor Nieuw Zeeland, Labour Day, ga ik even bij mijn Nederlandse vriendin langs die net vijftig is geworden. Ze was ziek, maar is gelukkig weer beter en ik wil erg graag van het cadeau af dat ik voor haar heb gekocht. Niet dat het in de weg staat hoor, alhoewel … het is wel een giga-grote mand met allerlei dingen waarvan ik weet dat ze dat leuk en/of lekker vindt. Ik wil gewoon graag haar snoetje zien als ze het open maakt … Zij is de vrouw van mijn renmaatje, die ergens achter in hun jungle heel hard staat te werken als ik aan kom. Vanaf het balkon zwaai ik naar hem. Hij zwaait terug en roept naar boven: “En heb je lekker gelopen?”

Een beetje gegeneerd roep ik naar beneden: “Nee, nog niet … maar mag ik even uitleggen waar dat aan ligt?” “Dat mag wel hoor”, roept hij terug, “maar één ding weet ik zeker: Het ligt in ieder geval níet aan je schoenen!”