Daar sta ik dan met m’n goeie gedrag … Mijn voetjes, ofwel “kakkies” zoals mijn renmaatje ze noemt (hij is van Indische afkomst) hebben al in geen weken het strand geraakt. Ik mis m’n “kick”.

Ik doe het toch echt rustig aan hoor. Maar denk je dat mijn blessure over is? Nee hoor! Ik voel het verdorie nog steeds. Toegegeven, minder dan eerst. Ik moet geen leugens schrijven.

Mijn fysiotherapeute is een ster in het kneden, maar het genezingsproces heeft nog niet echt een hoge vlucht genomen. Ze merkt dat ik ongeduldig word. Tja, geduld is nooit m’n sterkste kant geweest …

Mijn blessure wordt gedekt door de ACC verzekering zodat ik alleen een kleine bijdrage hoef te betalen. Mijn kneed-ster zegt dat het misschien een idee is om acupunctuur te proberen, dat valt ook onder de verzekering. Gecombineerd natuurlijk met haar massage.

Ik ben altijd in voor wat nieuws. En als de acupuncturiste net zo’n ster is in prikken als de fysiotherapeute in kneden, dan komt het wel goed.

Kun je vanmiddag, vraagt ze. Zo, denk ik bij mezelf, over boter bij de vis gesproken … Ja, vanmiddag moet wel lukken, waarna m’n fysio wegtippelt en weer terug komt met de mededeling dat ik om half twee terecht kan.

Ik vind het best spannend … Zoals altijd ben ik te vroeg. Ik houd niet van laatkomers, dat getuigt van weinig respect. Ik ben een vroege vogel en fladder altijd op tijd.

Een oudere mevrouw, de acupuncturiste, die ik zo halverwege de zeventig schat, zegt dat ze nog een paar minuutjes nodig heeft voor ze mij kan ontvangen.

Ze is reuze lief, deze dame. Ik voel me op mijn gemak bij haar. Ze heeft voor deze eerste sessie een heel uur uitgetrokken omdat ze mij, haar patiënte, graag eerst een beetje wil leren kennen.

Ik ben helemaal ontspannen, en dan is het tijd om op de sofa te gaan liggen en een geheel nieuwe ervaring te ondergaan … Ik vertel de prik-ster dat ik toch een beetje nerveus word nu er dan toch echt geprikt gaat worden. Dat is heel begrijpelijk verzekert ze me, dat heeft iedereen. Naalden zijn per definitie een beetje eng.

Gelegen op mijn zij wordt er een naald in mijn rug geprikt … Er suist een enorme zwarte golf door me heen.

Er “gebeurt” iets in me, zo donker, dat zelfs de tachtig procent cacao reep er geen chocola van kan maken. Wat is dit voor ultieme gekkigheid? Ik krijg het ineens heel warm, word klam en kotsmisselijk.

Wat zie je bleek, hoor ik de prik-ster zeggen, ik had je toch net gevraagd of je bloeddruk goed was? Ja inderdaad, het is zelfs altijd wat aan de hoge kant. Ze neemt mijn pols op en deelt mij met een net zo bleek snoetje als ik mee dat ze mijn pols bijna niet voelt. Nu moet het toch niet gekker worden … Vlug staat ze op haalt een glas water en chocola voor mij. Ik heb schijnbaar suiker nodig.

Na een poosje ebt het nare gevoel een beetje weg, maar dan wil ze nog even kijken of ze de naald daadwerkelijk op de juiste plek in mijn rug heeft gestoken. Ze heeft een dergelijke reactie in haar professie nog nooit meegemaakt. M’n shirt wordt opgetild en dan drukt ze even op het punt waar de naald heeft gezeten. Ja hoor, verzekert ze me, het was echt de goede plek. Dat kan best wezen, maar ondertussen voel ik weer een golf van misselijkheid opkomen.

Mijn “ervaring” gaat als een lopend vuurtje door de hele kliniek. Als ik de volgende keer bij de fysio ben kan ik niets nieuws vertellen. M’n kneed-ster suggereert dat ik voor “empirisch bewijs” eigenlijk nog eens een afspraak moet maken met de acupuncturiste; om te testen of een volgende “prik” hetzelfde effect heeft.

Ze kan de pot op met haar empirisch bewijs. Ik zei dat ik een vroege vogel was, geen uilskuiken! Ik laat mij lekker verder kneden. Je denkt toch zeker niet dat ik ooit nog een naald in mijn lijf laat zetten?!