Woensdag is het hier “drop dag”. Op die dag wordt er een hele zak naar binnen gewerkt. Dat is één van onze tradities. Ik geloof dat het door mijn dochter komt, die stelt ze allemaal in.

Denk hierbij aan ons gebruikelijke broodje shoarma van de vrijdagavond. En zo wil ze voor elke kerst een nieuwe kerstbal scoren bij de “Christmas Corner”, een soort stalletje dat maar een paar weken per jaar geopend is bij ons favoriete tuincentrum. Het mag geen ander winkeltje zijn. Kijk, dat is mijn dochter ten voeten uit: twee tradities in één.

Dochterlief heeft een iPhone die ze meeneemt naar school en ergens in de ochtend op woensdag herinnert ze mij er altijd aan wat voor dag het is. Op andere dagen kan ik natuurlijk fluiten naar een sms-je …

Het drop-smsje, zoals ik het tegenwoordig noem, is altijd doorspekt met emoticons, zoals kusjes en hartjes. Ze komt met uitermate creatieve frasen op de proppen. En heerlijke vleierijen als: je bent de beste moeder ooit (zolang je maar blijft kopen wat ik wil …).

Eens per week koop ik dus een zak gemengde geïmporteerde zoete drop. Een “Markant” mengsel van kokindjes, katjes-, honing- en munten drop. Dat vindt iedereen hier lekker. Vroeger ging ik naar de Dutch Shop, maar die is me te duur geworden. Ik blijf natuurlijk wèl Nederlands, lekker voor een dubbeltje op de eerste rang zitten.

Ik ga naar een winkeltje dat voornamelijk van alles in bulk verkoopt. En dus ook dropjes en andere Nederlandse producten. Waarom koop ik mijn drop dan niet in bulk? Tja, dat is weer een ander verhaal. Als er bij ons namelijk drop in huis is dan moet het gegeten worden. Nee hoor, wij zijn niet verslaafd.

Het winkeltje wordt gerund door een man uit India, die mij inmiddels wel kent. Op mijn verzoek heeft hij enige maanden geleden shaormakruiden besteld. Ik kan er natuurlijk niks aan doen dat dit eigenlijk on-Nederlandse product in het Nederlandse Verstegen kruidenassortiment zit. Sindsdien zegt hij elke week steevast vanachter z’n kassa: “Als je nog meer Nederlandse producten wil, dan kan ik ze zo voor je bestellen hoor!”

Super beleefd en goed bedoeld. Ik krijg bijna de neiging om nog maar eens wat te verzinnen. Gewoon omdat hij het zo leuk vindt om z’n notitieblokje tevoorschijn te halen en met mij te delen wat andere Nederlanders besteld hebben. Hij gelooft echt dat ik het leuk vind om te weten dat er een bakgrage landgenote is die persé alleen Nederlandse kwaliteit in haar oven wil …

Mijn drop “dealer” is dus een vriendelijk, nogal praatgraag mannetje dat altijd enorm om z’n eigen grapjes moet lachen. Laatst was er een Tsunami waarschuwing voor onze omgeving. We wonen hier in Hastings nogal dicht bij de kust … Zegt hij tegen mij: “‘We moeten vannacht met één oog open slapen, of op Te Mata Peak.” Hij giert het uit. Eigenlijk is het niet eens zo grappig, maar omdat hij zo moet lachen schiet ik ook in de lach en achter de zelfvoldane grijns die volgt zie ik hem denken: Heb ik toch maar mooi een leuk grapje gemaakt want er werd om gelachen.

Geef die dropjes nou maar grapjas, ik heb nog meer te doen!

De drop gaat in een trommel. Als de kinderen thuiskomen van school kunnen ze zich lekker tegoed doen. Gedurende de dag ben ik veel te druk met van alles en nog wat en kan ik mij goed beheersen. Maar ga ik ‘s avonds zitten dan krijg ik trek: in een dropje. Mijn hand verdwijnt in de trommel, ofwel in het luchtledige… er valt niets meer te grijpen. De drop is op.

Ineens kom ik op een idee. Ik wil een dropvoorraadje, alleen voor mij. Op woensdag koop ik niet één, maar twee zakken drop. De ene verdwijnt in de monden van mijn man (een paar maar hoor) en de kinderen. En de andere?

Die verdwijnt uit het zicht van mijn “droploving” kinderen. Heb ik ineens zin in een dropje, dan spreek ik tegenwoordig m’n eigen geheime voorraad aan. Maar niet te vaak natuurlijk, want op is op.