De laatste dansles zit erop. Jammer; onze instructrice verhuist naar Fiji. Ik denk dat niemand haar echt kan vervangen. Ze heeft een goeie “vibe”. Ik moet bij haar altijd aan dat liedje denken “Good Vibrations” van Marky Mark and the Funky Bunch. Come on, come on, feel it, feel it!! Als je van dat liedje geen zin krijgt om te dansen, dan weet ik het niet meer.

Ze had er iets heel speciaals van gemaakt, van deze laatste sessie. Allemaal oude nummers en dansroutines werden uit de kast getrokken. Deze “golden oldies” waren erg leuk voor de lichting die al jaren danst, maar voor mij niet zo. Ik doe het immers nog maar drie maanden. Was ik nu maar eerder begonnen, maar ja, toen kende ik mijn Duitse vriendin nog niet …

Ter afscheid is er een gezamenlijke lunch georganiseerd bij één van de “dancequeens”. Ze woont op een boerderij helemaal achteraf, in de “wop wops” zoals ze dat hier in kiwi land noemen.

Het is ongeveer twintig minuten rijden vanaf Hastings en we hebben aanwijzingen via de email ontvangen. Natuurlijk moet ik dat straks allemaal in mijn iPhone programmeren, anders vind ik het nooit.

Maar na de dansles zegt mijn Duitse vriendin, waarom gaan we niet samen? Ik zeg dat ik het een prima idee vind en houd daarna afwachtend m’n mond in de hoop dat ze gaat aanbieden om te rijden. En ja hoor, ze vraagt hoe laat ze me moet komen ophalen. We spreken af om half twaalf, dan zijn we er zo rond twaalven. Heerlijk, kan ik er lekker naast ploffen.

Alhoewel … Ik houd m’n hart vast, of liever gezegd de zijkant van de deur … Mijn hemel wat rijdt die griet hard zeg. En wat nog erger is, ze houdt haar ogen voor de helft van de tijd niet op de weg! Eerst zit ze haren van haar jasje te plukken. Het lijkt wel of ze in de rui is … Daarna graait ze naar de lippenbalsem in haar tas. Als ik net weer rustig zit, gaat dat hoofd ineens weer naar beneden en wordt er een organza zakje tevoorschijn gehaald. Het bevat een titanium ring, bezet met diamantjes die haar man haar heeft gegeven. Of ik het wat vind?! Mijn smaak is het niet, maar ook niet de hare, zo blijkt. Daarom bevindt dit sieraad zich in de auto en niet om haar vinger.

Ik kan mij alleen nog herinneren dat in de email werd vermeld dat het huis een bruin dak heeft …  Mijn Duitse vriendin, zo georganiseerd als ze (niet) is, heeft alleen wat steekwoorden in haar papieren agenda gezet, terwijl ze een super geavanceerde Samsung Galaxy van duizend dollar heeft?! Dit resulteert dus in, je raadt het al, verdwalen!

Het is een wir war van “driveways” die we op en af racen. Het zijn allemaal van die typisch Nieuw Zeelandse opritten met kleine steentjes, “shingle” heet dat hier. Haar nogal agressieve rijstijl veroorzaakt een soort aqua planing, maar dan niet met water … Als we weer “steady” zijn zegt die gekke griet naast mij: “goh, dat was spannend he?, we gleden bijna het weiland in!”. Terwijl ik nog bij zit te komen van de schrik zeg ik dat ik het fantastisch vond en dat ik een heel nieuw woord aan mijn Engelse vocabulaire kan toevoegen: “stone planing”. Was dat sarcasme? Ja, zag je me niet met m’n ogen rollen?

Na veertig minuten en een heleboel “driveways” later arriveren we eindelijk bij de boerderij. Het is een super rustieke. Echt helemaal mijn smaak! Ik haal meteen mijn iPhone tevoorschijn om foto’s te maken. Er is heel veel hout en daar houd ik van. Zo super sfeervol! Zelfs de lamp in de huiskamer is van hout, die is zeker een foto waardig.

De volgende avond heb ik boekenclub. Ik vertel een van mijn vriendinnen over mijn spannende rit van de dag ervoor. Haar kleinkinderen zitten op dezelfde school als de kroost van mijn Duitse vriendin. Laatst was er een vrouw heel wild aan komen aanrijden om haar kinderen op te halen. Wie kan dat nu geweest zijn?

En bij haar heb je dus in de auto gezeten … is het commentaar van mijn boekenclub vriendin. Met haar rijstijl is het een wonder dat je heelhuids bent thuisgekomen!