Wat zeg je, al zo lang? Ja, in november vier ik mijn derde lustrum in Nieuw Zeeland. Een land dat best Europees aan doet. Zo’n cultuurverschil met Nederland is het niet hoor … Toch stuit ik wel degelijk op verschillen. Je zou denken dat ik inmiddels wel gewend zou zijn aan de “Kiwi way; het “no worries, it will be all right” gebeuren.

Maar elke keer verbaas ik me weer. Kiwi vriendjes en vriendinnetjes die zomaar “gedropt” worden zonder dat ik ook maar een glimp van een ouder opvang. Ik snap het niet en ik doe er ook niet aan mee.

Als ik mijn zoon of dochter ergens naar toe breng wil ik weten bij wat voor mensen ik ze achterlaat. Ik stel mij altijd even netjes voor en maak afspraken over de gewenste afhaaltijd.

Een paar weken geleden ging onze zoon naar een nieuw vriendje uit z’n klas. Ik heb al veel over deze jongen gehoord, maar heb hem nog nooit ontmoet. Hij woont ergens achteraf.

We komen aan bij een groot wit huis met een enorme hoeveelheid land erom heen. Ik parkeer de auto en zoonlief en ik stappen uit. Daar komt een man en een jongen van hetzelfde postuur als mijn zoon aangelopen. Dat moet z’n nieuwe vriend zijn!

De vader komt me met uitgestoken hand tegemoet en stelt zich keurig voor. Ik registreer een Engels accent en we zijn meteen in een druk gesprek verwikkeld. Hij is best smeuïg, deze Engelsman. Er zit zelfs nog een beetje eigeel in zijn mondhoek van het ongetwijfeld verse eitje van die morgen …

De jongens zijn inmiddels al lang en breed verdwenen en dan wordt mij gevraagd of ik even meeloop naar de kuni kuni varkentjes die naar hun eigenaar luisteren. Ja, dat wil ik wel eens zien!

Inmiddels springen er twee enthousiaste labradors om ons heen en heeft de vader mij verteld op hoeveel hectare de koeien, schapen, kippen en de rest van de beesten vertoeven. Als hij z’n varkentjes roept komen ze echt. Hij heeft niet gelogen. Hij kan ze zelfs op commando laten zitten. Ik ben echt een beetje onder de indruk.

Inmiddels heeft de moeder zich ook bij ons gevoegd en kletst lustig mee.

Een half uur en een gezellig gesprek later rijd ik weer naar huis. Ik heb een goed gevoel. Ik laat mijn zoon met alle soorten van genoegen bij deze aardige familie achter.

Een paar weken later komt de Engelse vriend bij ons. Of hij kan blijven logeren, want z’n ouders hebben een feestje op zaterdag avond. Tuurlijk!

De vriend wordt op zaterdag ochtend afgeleverd door zijn vader die even meeloopt tot aan de deur, zoals het in mijn ogen hoort. Hij vertelt dat hij zijn vriend gaat helpen met het opzetten van de “Gazebo”, ofwel de zogenaamde “Party Tent” voor het feest van vanavond.

Mijn man maakt ook even kennis met hem. Op de vraag hoe laat hij zijn zoon de dag erop moet komen ophalen zeg ik dat ik hem voor achten op de stoep verwacht …  Hij heeft al snel in de gaten dat ik een grapje maak. Ergens in de middag natuurlijk, want het zal wel laat worden vanavond. Dat wordt gewaardeerd.

Het is super gezellig met deze Engelse jongen. Zelfs onze dochter doet reuze haar best om gezien en gehoord te worden. Mijn man en ik zitten er een beetje over te gniffelen. Zo manifesteert ze zich anders nooit! Ik geloof dat ik zelfs een beetje word aangestoken … Na het eten kijken drie paar oogjes mij smekend aan. Of ik pannenkoeken wil bakken.

Eigenlijk niet, maar voor ik het weet sta ik in de keuken beslag te kloppen.

Mn man komt naast me staan, geeft me een vriendschappelijk elleboogje en zegt: “Zeg, sta je hier een beetje indruk te maken op het vriendje van je zoon? Normaal bak je nooit pannekoeken na het eten.”  Daar heeft ie gelijk in …

Rond een uur of twee de volgende dag verschijnt de vader van het vriendje. Hij vertelt in geuren en kleuren over het feestje van de avond ervoor en bedankt ons uitgebreid voor het verblijf van zijn zoon. Geen moeite, we hebben van hem genoten.

Is dat de “European way”? Ik weet het niet … Ik pik ze er altijd wel meteen uit, die Europeanen. Ik ben er uiteindelijk zelf ook één. Temidden van de smeltkroes van culturen doe ik het lekker op mijn eigen manier. I do it “My way”. Totdat ik mensen tegen het lijf loop die eendrachtig met me mee doen; dan wordt het ineens “Our way”.