Iedereen die mij kent weet het inmiddels. Ik houd van een wijntje. En ik grijp elke mogelijkheid aan om het drinken ervan te verantwoorden.

Ik eet gezond en beweeg erg veel. Maakt dat het goed? Volgens m’n moeder wel. En daar moet je toch naar luisteren?

Bewegen … dat doe ik veel de laatste tijd. Tennis blijft hoe dan ook mijn favoriete sport. Een van mijn vrouwelijke tennispartners heeft beloofd haar vriendin met het een en ander te helpen. Of ik wil in vallen voor haar, op de dinsdag. Zo fit als ik tegenwoordig ben zeg ik natuurlijk dat ik dat wel wil. Ik laat mijn Zumba sessie meteen vallen. Natuurlijk is het leuk, dat dansen, maar tennis is leuker. Volgens mij komt dat gewoon omdat ik  beter kan tennissen dan dansen. Ik kan best hard rennen (en meppen) en dat is een aardige bijkomstigheid in deze.

En dan is er nog een dame die ik op Zumba heb leren kennen. Ze tennist toevallig bij dezelfde coach. Haar kleinzoon heeft nogal wat gezondheidsissues … Niet zo prettig. Zo nu en dan ligt dat arme kind in het “Starship hospital” in Auckland en vraagt mijn Zumba genote mij om in te vallen op een vrijdagochtend. Tja, ik zeg geen nee. Tegenwoordig spendeer ik dus een hoop geld (en tijd) aan tennis …  En die man van mij maar werken …

Vandaag val ik voor de eerste keer in op de dinsdag. Als ik aankom staan er al twee mensen die ik ken. M’n Nederlandse vriendin en ook m’n maatje van de donderdag. En wie schetst mijn verbazing; Nog iemand van de donderdag groep verschijnt. De twee laatstgenoemden spelen samen in een band. De ene drumt en de ander speelt gitaar. Onlangs ben ik naar een avond geweest bij “Mr. D.”,  een restaurant in Napier, waar zij optraden. Ze spelen covers van de eighties. Het bracht mij even terug naar de tijd dat ik nog geen twintig was …

De prijzen zijn echter niet zoals toen … Mijn hemel, het goedkoopste wijntje is elf dollar. Nee hoor, niet per fles. Per glas! Dat vind zelfs IK overdreven. Ik drink voor deze keer maar eens gewoon een colaatje. Ik ben baas van mijn eigen portemonnaie en per slot van rekening moet ik zelf (in het donker) naar huis rijden. Ik moet voor de goede orde wel vertellen dat ze bij “Mr. D.” gratis hapjes serveren op zo’n avond. En nog lekker ook! Dat dan weer wel.

Voor de tennis sessie staan we nog even te kletsen met z’n allen. Mijn Nederlandse vriendin vertelt over een familielid dat kanker heeft … Het begon in z’n longen maar het zit nu in z’n hersenen. En hij is nog niet eens veertig!

We zijn allemaal verbluft. Mijn tennismaatje van de donderdag die net als ik van een wijntje houdt, vraagt of hij rookte. Nee, nooit een sigaretje aangeraakt.

Dat maakt de tongen los. Wat is het leven toch oneerlijk. En dat is het. M’n  maatje zegt dat hij lekker z’n wijntje blijft drinken. Pappen en nathouden is zijn motto. Dat is praat in mijn (wijn) straat.

Hij heeft een eigen wijngaard en kan zichzelf na zijn onlangs afgeronde studie “vinoloog” noemen.

Met een proefje dat hij tijdens zijn opleiding gedaan heeft, verantwoordt hij zijn alcoholgebruik. Zo liet hij een heel scala aan antibiotica los op de venijnige stafylokok die hij op diverse petrischaaltjes had gekweekt. En ethanol …

Het beste antibacteriële effect? Moet ik het echt nog zeggen?

I rest my case …

De dag erop ga ik boodschappen doen. Héé, de wijn is in de aanbieding. Als je zes flessen koopt, in plaats van één, bespaar je een hoop. Ik sta met een fles pinot gris in m’n handen. Even rustig het etiketje bekijken … ik moet er tenslotte zes van kopen, wil ik besparen … Een vrouwtje benadert mij en zegt, “Dat is een lekkere hoor, die is zo leeg! Ik zou er maar zes van nemen.”

Men zegt dat je maar één wijntje per dag mag drinken, dat is het best. Ik drink er wel eens ééntje meer. Ik geniet. Zoals “Forrest Gump” het zo mooi verwoordt: Life is like a box of chocolate, you never know what you’re gonna get.