Al een poosje voel ik een zeurend pijntje aan de zijkant van m’n been.

Maar vraagt een vriendin mij de peak op te gaan, zeg ik gewoon ja. Vraagt m’n man om een rondje te lopen, zeg ik het wederom. Vraagt m’n renmaatje of ik mee ga naar het strand? Tuurlijk, gewoon negeren die pijn! En bovendien, het trekt toch vanzelf weer weg? Het is er immers ook vanzelf gekomen.

Dat is natuurlijk een beetje domme gedachtengang. Als je zesenveertig bent moet je een beetje naar je lijf luisteren, maar eigenwijs als ik ben, ga ik stug door.

Bovenop alle activiteiten die ik al doe, ga ik in het park rennen. Ik wil een beetje indruk maken geloof ik, even laten zien hoe hard ik wel niet kan rennen …. Ik denk dat ik na een paar rondjes wel warm genoeg ben. Ik kijk op “Strava”, het appje dat bijhoudt hoe ver en hard je loopt. Ik heb immers voor m’n verjaardag zo’n geweldige iPhone houder gekregen van mijn man die je om je arm kan binden. Het blijkt dat ik er al vier kilometer op heb zitten.  Ik kan wel een paar sprintjes trekken. Zo gezegd, zo gedaan.

Thuisgekomen voel ik dat pijntje toch wel heel erg opkomen. Misschien toch een beetje overdreven? Nog steeds denk ik dat het wel goed komt. Ik smeer lekker door met Voltaren (een ontstekingsremmend zalfje). Tussendoor smeer ik ook met Anti Flamme, daar zit een behoorlijke dosis arnica in. Moet ook wel wat doen, denk ik.

Het is inmiddels kooktijd. Ik maak een rijstgerecht, maar dan zonder rijst. Geen nood, mijn Griekse overbuurvrouw heeft altijd alles in huis (alhoewel, zij komt ook wel eens wat bij mij lenen). Ik loop naar de overkant voor een paar kopjes rijst. Feit wil dat mijn Engelse overbuurman een ex marathon renner is. Ik vertel hem van de pijn aan de zijkant van mijn been en wat ik net in het park heb uitgespookt. Ja, zegt hij, je spieren waren wel warm genoeg, maar je hebt denk ik wel het een en ander een beetje overstrekt.

Oh jee, nu begint toch de ernst van de toestand wel een beetje tot me door te dringen ….

Ik zie het nog even aan en ga rustig door met smeren. Ik bedenk wel dat het misschien verstandiger is om even niet te gaan rennen.

Ik stel mezelf een ultimatum. Als het na het weekend nog steeds niet goed voelt, dan ga ik naar de fysiotherapeut.

En waar zit ik afgelopen maandag ochtend? Precies!

Ik heb een afspraak met een moeder van een vroeger vriendje van mijn zoon, dus ik ken haar een beetje. Ik leg mijn hele ziel en zalige sport gebeuren bij haar bloot. Ze vult een ACC formulier voor mij in. Het is uiteindelijk een sportblessure en dat wordt gedekt door deze verzekering.

En dan moet ik op de stretcher. De physio gaat te werk met haar getrainde handen en stelt allerlei vragen. Ik kan er niet onderuit. Als ze op bepaalde plekken op de zijkant van mijn been drukt doet het toch wel een beetje zeer …

Haar oordeel is als volgt. Zij gelooft dat de band die vanaf mijn bil over de zijkant van mijn been naar mijn knie loopt geïrriteerd is. Volgens haar komt dat omdat mijn benen veel gespierder zijn dan mijn billen. Daardoor gaat met elke stap die ik ren mijn heup een beetje naar buiten, wat de band niet zo prettig vindt. Irritant hoor.

Zij zegt dat intapen van het been het beste is. Het is een speciaal soort tape, dat de bloedcirculatie bevordert. Tape maar in dan. Ik vertrouw haar, zij is uiteindelijk de deskundige.

Ook krijgt ik “bilspieroefeningen” mee; die moet ik doen totdat ik niet meer kan. Totdat het echt zeer doet. Liggend op de stretcher maak ik nog een grapje en zeg dat ik dan wel de hele dag door kan gaan. Ik heb uiteindelijk vroeger callanetics gedaan.

Thuisgekomen valt het toch een beetje tegen. Ik kom tot de vijftig repetities en dan moet ik eigenlijk wel stoppen. Het blijkt dat ik maar vijf minuten bezig ben geweest … Ik moet er wel bij vertellen dat ik een elastiek om m’n benen had, zoals de physio mij had aangeraden. Dat maakt de oefening een beetje zwaarder.

Daar zit ik dan met mijn zere been.

Ik geloof dat ik mezelf voorbij heb gerend …