In ons huis geldt de regel, altijd aan tafel eten. Behalve op de vrijdag avond, dan mogen we voor de tv met een broodje schoarma, dat is traditie. Ons gezin praat wat af hoor, zo aan de eettafel. Ik vind het heerlijk. Onze opgroeiende kinderen worden steeds leukere gesprekspartners.

Alhoewel … Mijn dochter is de laatste tijd niet altijd even complimenteus. Wil ik tegenwoordig een in mijn ogen leuk en interessant verhaal vertellen, komt m’n dochter steevast met de opmerking: “Jongens, het is weer zover,  ouwe lullen story time … ”

Volgens haar val ik nogal eens in herhaling en praat ik veel over vroeger. Schijnbaar heb ik leuke herinneringen en praat ik daar herhaaldelijk over. Als dat gebeurt word je oud, volgens haar.

En bedankt meis! Je moeder is toch geen ouwe taart? In haar ogen wel, want ik ben al zesenveertig. Schijnbaar is dat al flink belegen …

Natuurlijk, mijn dochter is nog lekker jong, vijftien pas, en helemaal weg van allerlei beroemdheden. Zo wist ze ons tijdens één van onze ontbijt-gesprekken te vertellen dat George Clooney die dag 54 was geworden. Gefeliciteerd.

Ik vind George een aantrekkelijke man. En vele vrouwen met mij. Maar de politie agent die in m’n dochters favoriete serie speelt, is ook best aardig om te zien. Dat mag ik toch wel zeggen? Nadat onze dochter hem heeft “gegoogeld”, zegt ze: “Mam, die is oud hoor,  al éénenvijftig … en grijs!”

Ik schiet in de lach en mijn man zegt: “Ja, je moeder wordt inderdaad oud, ze valt op (extra) belegen mannen, liefst met een baardje!”

Dit triggert bij mijn dochter het verhaal over een jonge jongen die ik een paar jaar geleden heb meegenomen in de auto. Nee, hij was niet aan het liften …

“Mam, weet je nog?”, zegt ze.

Natuurlijk … het is namelijk niet de eerste keer dat ze dit verhaal oprakelt. Ze refereert aan de keer dat ik een stelletje meiden naar de bioscoop moest brengen voor de film van “One Direction”. Het was in de tijd dat ik nog geen iPhone had en ik de kaart vergeten was.

Ik dacht echt dat ik wist waar de bioscoop in Napier was … Ik was er toch maar liefst een keer geweest? Geen paniek, gewoon doorrijden, ik vind het wel. De tijd begint te dringen en ik word nu toch wel een beetje zenuwachtig.

De film begint over een minuut of acht en mijn aanvankelijke zenuwen gaan  over in pure stress; ik ben echt de weg kwijt. Gelukkig zie ik ineens een jongen met een skateboard lopen. Die weet vast de weg naar de bioscoop. Mijn raampje wordt vluchtig opengedraaid en inderdaad de knul weet precies waar we heen moeten. We zijn er bijna, maar ik moet heel veel links- en rechts-affen onthouden. Nu krijg ik echt de bibberaties, ik heb namelijk geen papier en pen bij me om het op te schrijven. Ik leg hem uit dat ik door de zenuwen vast zijn aanwijzingen ga vergeten … Tot overmaat van ramp vraag ik hem of hij asjeblieft in wil stappen om even voor mijn persoonlijke navigatie systeem te spelen.  “Maar ik ben bijna thuis”, stamelt de jongen,  “Vind je het goed als ik je naar huis rijd nadat ik het spul achter in de auto bij de bios heb afgezet?”, vraag ik. De meisjes achterin, en vooral mijn dochter kijken reuze ongemakkelijk. Ik hoor ze denken: Gek mens! Maar … hij stapt in en het is een reuze aardige, beleefde jongen en hij en ik hebben een gezellig gesprek. Hij loopt zelfs nog even mee de bioscoop in.

Mijn dochter zegt dat ik in herhaling val, maar bij haar heb ik al ettelijke malen in de heruitzending gezeten. Vijftienjarigen hebben er schijnbaar ook last van. Ik ga voor de lol eens vinken …