Ze is terug, mijn Duitse vriendin. Ze is maar liefst zes en halve week weg geweest. Eerst naar de Heimat en daarna nog eens tien dagen naar de Malediven. Ik heb haar gemist. Zij brengt leven in mijn brouwerij.

We hebben veel contact gehad via Whatsapp. Talloze foto’s heb ik ontvangen, vooral van het laatst genoemde paradijs. Perfect plekje om met een duikbril het onderwatergebeuren eens even gade te slaan.

Een van haar laatste berichtjes ging over een rif haai, die tijdens het snorkelen toch wel akelig dichtbij was gekomen. Natuurlijk zijn die beesten volledig ongevaarlijk, maar ze zien er zo gemeen uit hè? Ze was zich een hoedje geschrokken.

Op maandagochtend verschijnt ze fris en monter op Dance Fit. Na een uitgebreide knuffel aan mijn adres wordt haar shirtje opgetild en zegt ze trots: “Kijk eens hoe bruin ik ben geworden, je kunt heel m’n bikinilijn zien.” Ja, inderdaad, wrijf het er maar in.

De volgende dag gaan we samen naar Zumba. Ze vertelt dat ze gisteravond squash heeft gespeeld en vanmiddag naar yoga gaat. Ze is nog maar koud twee dagen thuis en vertrouwt me toe dat ze een beetje spierpijn heeft … Goh, gek he?! Na de sessie staan we buiten nog een tijdje te kletsen en dan vraagt ze of ik zin heb om koffie met haar te gaan drinken bij “the Blackbird”, een organisch café in Hastings. Ik ben er nog nooit geweest, maar zij is er schijnbaar kind aan huis.

Het is er super gezellig, overal verse bloementjes en vrolijke kleurtjes. Er is nog een tafeltje vrij, bij het knapperende haardvuurtje. Heerlijk, het is maar tien graden vandaag. Koud voor Hawkes Bay winter-begrippen. Voor mij wordt er koffie besteld en voor haar zelf (ze heeft zich bedacht) een lemon, honey and ginger drankje.

Als het wordt geserveerd nipt ze er voorzichtig aan … Een grote frons verschijnt op haar gezicht. En dan kijkt ze gewoon ronduit vies …  Hoogst verontwaardigd zegt ze, Léontine, proef jij het eens, volgens mij zijn ze de honing vergeten! Het is niet te pruimen. Ik ga er wat van zeggen! “Ik geloof je ook wel zonder proeven,” zeg ik.  De serveerster neemt mooi het zekere voor het onzekere en brengt een heel potje. M’n vriendin doet een flinke schep in haar drankje.

Gelukkig, ze weer zoet.

Nu verschijnt er een ondeugende grijns op haar gezicht. Ik ken haar inmiddels een beetje. Ze heeft vast weer sjans gehad. Ze flirt op een speelse en dartele wijze. Ik heb het gezien …

Deze keer was het erg gezellig geweest met een aantrekkelijke Indiase jongen die in de “giftshop” van het hotel werkte. Hoe vaak kwam je daar dan? Um … Ze kijkt mij een beetje schuldbewust vanonder haar superlange wimpers aan. Ongeveer twee keer per dag. Wat?! Moest je zoveel cadeautjes uitzoeken dan? Nee … maar ik ben echt reuze geïnteresseerd in de Indiase cultuur. Ja ja …

Dan haalt ze ineens haar telefoontje tevoorschijn en laat ze mij een plaatje zien van een “upcoming event” in Napier. Het is een twee uur lang durend gebeuren waarbij allerlei mensen op het podium komen en dan drie minuten mogen praten over iets waar ze enorme passie voor hebben. Eigenlijk een soort mini Ted Talks. Of ik zin heb om mee te gaan volgende week dinsdag avond. Natuurlijk!

“Mooi zo”, zegt ze. “Het is maar goed dat ik weer terug ben, anders zit je alleen maar thuis, ‘s avonds.”

Ja zeg … stel je voor …