Onze dochter is twee jaar geleden op Karamu High School begonnen, de Middelbare School aan het eind van onze straat. Dit jaar was onze zoon aan de beurt. We hadden met hem afgesproken dat hij zelf mocht kiezen naar welke school hij zou gaan. Hij moest zich er wel thuis voelen.

Als dat zou betekenen dat ik hem elke dag met de auto zou moeten brengen en halen; geen probleem. Maar goed, na de open avonden had hij (gelukkig) zijn keuze laten vallen op Karamu, in plaats van de school waar al zijn vrienden naar toe zouden gaan …

Ik was best bezorgd. Hij heeft een hele hechte vriendenclub. Zou hij vrienden krijgen op deze nieuwe school? Hij is best verlegen. Net als z’n moeder, vroeger.

Onze zoon heeft zich fantastisch ingeburgerd. Hij heeft een setje nieuwe vrienden gemaakt, die van dezelfde dingen houden als hij. Soort zoekt soort.

Zo werd hij onlangs uitgenodigd voor een verjaarsfeest door een van zijn recentelijk verworven vrienden. Ze gaan een avondje naar “Laserforce”.  Daar kun je elkaar met electronische  harnassen, voorzien van een lasergeweer in een netwerk van tunneltjes en poortjes achterna zitten en overhoop knallen. Het ultieme feest voor tieners.

De achternaam van de betreffende vriend is Raison. Ik koppel dit direct aan iemand van Europese afkomst. Een beetje Europeaan weet dat deze achternaam Frans is en dat het “Reden” betekent. Reason, in het Engels.

Menig kiwi is nog nooit van dit eiland af geweest en spreekt alleen Engels en kent zeker de Franse taal niet.

Heet je hier “Raison” dan ben je gewoon het equivalent van een rozijn (omdat het op z’n Engels wordt uitgesproken) het door ieder geliefde gedroogde druifje… Mijn zoon heeft een druif bevriend.

Druif senior, de vader, ken ik nog niet. Hij belt mij om een afspraak te maken voor de laserforce avond. Ik vraag direct of hij van Franse afkomst is, wat het geval is. Ik spreek zijn naam goed uit. Hij is onder de indruk. Hoe wist ik dat? Ik sta er meteen goed op bij deze man.

Mobiele telefoonnummers worden uitgewisseld en er wordt afgesproken dat hij onze zoon op zaterdag rond vijven ophaalt, want voor het laserforcen moet er eerst nog pizza gegeten worden.

Ik vertel hem dat wij (mijn man, onze dochter en ik) ook een uitje hebben op deze avond. Wij gaan namelijk bij onze vrienden eten. Ik spreek met hem af dat hij onze zoon tussen 9.30 en 10 uur weer thuis zal afzetten. Omdat wij dan waarschijnlijk nog niet thuis zijn, vraag ik hem om mij even een sms-je te sturen om te laten weten dat onze zoon veilig binnen is. Dat belooft hij.

Op de bewuste zaterdagavond twijfel ik of ik ons alarm erop zal zetten.

Ik zit mij even hevig in mijn zoon in te leven en bedenk dat als hij van laserforce terugkomt hij natuurlijk nog helemaal “in the zone” zit en dat hij vast vergeet het alarm er af te zetten. Mijn man probeert mij er nog van te overtuigen dat dit niet het geval zal zijn. Eigenwijs als ik ben besluit ik om het er toch niet op te zetten.

Om half tien ontvang ik een sms-je van meneer Rozijn. Jullie zoon is binnen hoor, hij staat ons uit te zwaaien.

Een paar minuten later verschijnt er een sms-je van zoonlief: Nou, ik ben binnen hoor, maar welke idioot had bedacht om het alarm er niet op te zetten?! (Um … je moeder lieverd …) Ik schrok me kapot toen het ineens af ging (hij had alvorens hij naar binnen ging netjes de alarmcode ingetoetst en daarmee het alarm ingeschakeld in plaats van uitgeschakeld, zoals hij veronderstelde).

Soms vergeet ik wel eens even dat onze zoon al dertien is en eigenlijk heel verantwoordelijk. Ik moet wat meer vertrouwen in hem hebben (en beter naar m’n man luisteren want die heeft vaak gelijk, maar dat zeg ik niet hardop, want anders gaat hij naast z’n schoenen lopen).