Mijn Engelse vriendin verkeert momenteel in haar moederland. Het gaat niet zo goed met haar vader.

De thuisblijvers, haar man en zoon, hebben het ook niet makkelijk hoor. Er is namelijk niet één maaltijd in de diepvries gestopt. Arme zielen …

Zoals een goede vriendin betaamt, nodig ik ze eens uit om een hapje te komen eten. Mijn vriendin is allergisch voor kaas, dus wat heb ik gekocht, nu ze er niet bij is? Kaas natuurlijk, als voorafje, want dat krijgen ze thuis niet. Lekker, op een ciabatta broodje uit de oven.

Hoe vergaat het ze zo zonder vrouwelijke aanwezigheid? Lekker rustig, dat wel. Maar wat een werk zeg; koken enzo.

De heren hebben nog niet gewassen sinds m’n vriendin weg is. De werking van een wasmachine is hen niet onbekend hoor, maar met je mandje vol met nat goed naar de waslijn lopen en het dan nog moeten ophangen …  Ze stapelen het lekker op, totdat ze terug is. Er staat haar dus nog een fijne verrassing te wachten. Geen wonder dat ze geen maaltijden heeft gemaakt! Ze krijgt het nog druk genoeg.

De magnetron werkt goed zo wordt ons verteld. Je kunt er prima aardappels en groenten in klaarmaken, maar vliegen roosteren in een potje lukt ook wel.

Getsie. Bij mij komen meteen jeugdherinneringen boven van jongetjes die het leuk vinden om beestjes te martelen en zich plezieren in het uittrekken van vliegenvleugeltjes.

“Hee psychopaatje, voel jij je wel helemaal lekker?” Zeg ik tegen hem. “Waarom deed je dat?”

Ik was verveeld is het antwoord en toen ging ik op zoek naar een potje (en vliegen).

Mijn man verandert ineens in Freud en concludeert met een knipoog (naar mij) dat het hier een sociopaat betreft, een gelegenheidscrimineel, die doen dingen in een opwelling. Een psychopaat daarentegen, stippelt z’n misdaden uit … Hoe dan ook, het is allemaal erg genoeg, voeg ik toe.

Onze vriend kijkt een beetje bedrukt en gaat als een gebeten hond op de aantijging in. Ik voel me absoluut niet schuldig. Hij neemt mij namelijk altijd beet. Nu laten we hem eens bijten!

Gelukkig gaat het hier maar om vliegen en had hij niet al tijden een potje klaar staan.

Bovendien is het een fijne vent, onze vriend, dus hij kan er wel eentje bij ons breken …

De zoon van m’n vriendin is net 18 geworden. Als cadeautje mocht hij gaan “bungee jumpen” in Queenstown. Ik sta niet te springen om die sprong te zien hoor. Al kreeg ik geld toe, dan zou ik nog niet gesprongen hebben.

Maar och, er kan niks op tegen jong enthousiasme. Het is allemaal vastgelegd; het staat op YouTube.

“I did it”, verschijnt er aan het begin van het filmpje in grote witte, een beetje vage letters, in beeld. Als je even heel snel kijkt lijkt het net of er “Idiot” staat. Een beetje idioot is het ook wel, vind ik, dat je je vrijwillig van zo’n platform de diepte in laat duwen. Want ja, ik zag het wel hoor, hij kreeg echt een duwtje … Hij gaf het zelf toe.

Inmiddels is de kaas op en beginnen we aan het hoofdgerecht. Nasi. Iedereen vindt dat altijd lekker. Zelfs de zoon van onze vriend, die eigenlijk geen rijst lust, hoor ik naderhand, zit lekker te schonken.

Als toetje is er appeltaart. Normaal lukt’ ie altijd, maar mijn nieuwe bakwaar geleidt de hitte toch een tikkeltje beter dan ik verwachtte.

“Snij de bodem er maar even af, want die is verbrand”, zeg ik, maar onze volwassen gast vindt de appeltaart zo lekker, dat hij zelfs de zwartgeblakerde onderkant naar binnen zit te werken.

Volgende week mogen ze nog eens komen. Ik denk dat ik weer iets met rijst maak. Zoonlief eet het hoogst waarschijnlijk lekker op. Wellicht maak ik een appeltaart die ik voor de verandering niet laat aanbranden. En dan wil ik wel eens horen of onze vriend nog beestjes in de magnetron heeft gestopt of dat hij inmiddels bij een psycholoog is geweest  …