Sinds ik een paar maanden geleden een boek over “barefoot running” op de tafel bij onze Nederlandse vrienden ontdekte, ben ik verslaafd. Aan rennen. Het liefst op blote voeten op het strand.

Ik reken dat toe aan onze Nederlandse vriend. Hij was namelijk het boek aan’t lezen en heeft daarbij diverse filmpjes op YouTube bekeken over rennen op blote voeten en zich de techniek eigen gemaakt.

In het verleden probeerde ik het ook weleens; rennen. Het kwam niet echt van de grond.

Ik vroeg onze vriend het een en ander over het betreffende boek en hij zei, ga eens mee, naar het strand. Lekker rennen op je blote voeten. Ik leer je wel hoe het moet; je moet namelijk rennen op je tenen. Als een springbok zeg maar. Zo gezegd, zo gedaan. Heerlijk. Hij is een goede coach, we delen dezelfde humor en we hebben kinderen van dezelfde leeftijd. Altijd iets om over te praten (als ik niet te buiten adem ben …)

Sinds een paar maanden oefen ik in het hem bijhouden. Via WhatsApp houd ik hem op de hoogte van mijn vorderingen. Ik train namelijk in het park, hier om de hoek. Niet op blote voeten natuurlijk, want dat kan alleen op het strand. Hij doet net of ik competitie ben, maar in werkelijkheid kost het hem geen enkele moeite, dat rennen. Hij lijkt gewoon niet buiten adem te raken. En natuurlijk rent hij harder dan ik. Een poosje geleden nam ik voor mezelf het woord “joggen” in mijn mond. Lelijk woord … ik “ren”, volgens hem.

Afgelopen zondag gingen wij weer naar het strand, met onze gezinnen. Met z’n achten dus. Onze zonen, dertien en veertien lopen in eerste instantie met ons mee, maar laten het na een poosje afweten. Ik ren lekker. Ik moet zeggen dat het beter gaat dan de vorige keren; ik kan het langer volhouden.

Op een gegeven moment zegt m’n renpartner: “We gaan tot de piramide, ok?” Ik heb m’n bril niet op … Waar is die pyramide? Geen idee! Ik zeg dus gewoon, “Ja hoor, dat doen we.” Volgens mij heeft hij allang in de gaten dat ik helemaal niet weet waar ik het over heb, want hij zegt: “Je ziet het zeker niet  hè, want het is nog heel ver hoor …”

Zoals verwacht, houd ik het niet vol. Hij rent verder en ik ga een beetje afkoelen in de zee, want ik heb het best warm en ik moet echt een beetje bijkomen. Ik ben wèl buiten adem.

Op een gegeven moment zie ik hem niet eens meer. Helemaal uit zicht. En dan te bedenken dat ik dacht dat ik hem zou kunnen bijhouden … Maar de rest van twee gezinnen achter ons zie ik ook niet meer. Ik ben helemaal alleen. Aangezien niemand mij ook meer ziet, ga ik even op een rots zitten uitpuffen…

De wind steekt op en de golven worden ineens toch wel erg hoog en mijn broek dreigt nat te worden. Ik besluit m’n renmaatje maar weer tegemoet te rennen.

Hèhè, eindelijk, ik zie hem weer. “Hé, jij daar, ook op het strand”, zeg ik gekscherend als we elkaar weer tegenkomen.

Hij is eigenlijk niet zo heel lang weggeweest, maar hij heeft een heel verhaal. Ik denk wat kan je in zo’n korte tijd hebben meegemaakt? Hij kleedt het mooi in. Hij vertelt dat hij een geluid hoorde, een soort piep. Wat kon dat nou zijn? Hij spreekt tot mijn verbeelding en vraagt: “Heb jij dat ook wel eens dat als je takken of een rots ziet … Soms zie je daar “iets” in.” Hij zag een rots, een “piepende” nog wel. Het bleek een ECHTE zeehond te zijn. Een kleintje, een schatje, dat snel de zee in vluchtte toen hij te dichtbij kwam. Potjandrie, dat heb ik dan weer niet gezien.

Ik moet toch echt even wat harder gaan trainen, anders mis ik de volgende keer weer een zeehond!