Sinds mijn kinderen de lagere school hebben verlaten heb ik meer tijd om dingen voor mezelf te doen. Ik was bijna elke dag op school te vinden, als “hulpmoeder”. Er waren altijd kinderen in de klassen van mijn eigen kroost die achter waren met rekenen, schrijven of lezen en ik had er veel plezier in om ze te helpen.

Ik sportte toentertijd niet veel. Ik wilde wel weer wat gaan doen, maar dan graag hetzelfde als in Nederland. Daar deed ik Callanetics. In Nieuw Zeeland kennen ze dat niet. Geen klasje te vinden …

Sportschool dan maar? Nee, daar ben ik absoluut het type niet voor. Het hele gebeuren staat me tegen. Al die zwetende mensen op machines …  Ik vind het saai … en daar houd ik niet van.

Mijn Griekse overbuurvrouw deed al jaren aan “Zumba” en vroeg mij herhaaldelijk of ik niet eens mee wilde. Mijn standaard antwoord was altijd: “Nee, dankjewel, ik ben niet zo gecoördineerd, ik geloof echt niet dat ik het wat vind.”

Ze bleef maar doorvragen, tot ik uiteindelijk ongeveer 2 jaar geleden zwichtte. Ik moet eerlijk toegeven, het viel me niet alleen mee, nee, ik vond het zowaar nog leuk ook. Lekker ontspannen sfeertje, aardige vrouwen en ook één man. Hij is weliswaar getrouwd, maar overduidelijk homo. Hij bedenkt elke week een dansje dat hij op het podium demonstreert. Het is een schatje dat leuk kan dansen.

Onze instructrice is een prachtige Polynesische vrouw met billen waar je U tegen zegt. En ze kan er flink mee schudden en draaien … Dat is “the thing to do” met Zumba, heb ik inmiddels geleerd.

In het begin kon ik er natuurlijk geen klap van. Dat maakt niemand wat uit, maar als ik dan ineens echt in de smiezen heb hoe ik m’n benen en armen in volle coördinatie met elkaar moet laten samenwerken, is het toch leuk om een complimentje van de instructrice te krijgen.

Aan Zumba heb ik een leuke vriendin overgehouden; een Duitse dame. Zij is superfit en sleept mij overal mee naar toe. We lopen bijna elke week de Peak en ze troont mij sinds kort twee keer per week mee naar Dance Fit. Dat is zo mogelijk nog leuker dan Zumba.

Een paar weken geleden sta ik in m’n korte broek klaar om aan m’n eerste sessie te beginnen. Mijn naam wordt genoteerd door het hulpje van de instructrice en ze vraagt mij of ik fiets, want ik heb van die mooie gespierde benen … De omringende dansgenoten stemmen daarmee in, ze zijn inderdaad mooi wordt gezegd. Ik word er verlegen van. Gewoon dankjewel zeggen en het compliment in je zak steken, Leontine! Dat doe ik, maar tegelijkertijd zeg ik wel dat het gewoon genetisch geluk is. Mijn 70-jarige moeder heeft namelijk nog steeds erg mooie benen. De dames doen  er nog een schepje bovenop door te zeggen dat de mijne op die van een 18-jarige lijken …

Vorige week was ik per ongeluk vooraan in de zaal beland bij Dance Fit. Je voelt je toch altijd een beetje “bekeken” als daar staat te hupsen.

Ik heb de pasjes na een paar weken wel redelijk onder controle, maar er is één dans waar ik echt de ballen van snap. Ik krijg het niet voor elkaar. Ik wil eigenlijk niet dat al die dames achter mij kunnen zien dat ik er niks van bak. Het liedje begint en ik knijp er tussenuit om naar de wc te gaan. Teruggekomen kruip ik lekker achteraan, niemand die het merkt …

Tot mijn verbazing word ik tot de orde geroepen: Leontine, ga jij eens even snel weer vooraan staan, zo achteraan kunnen we niet naar die mooie benen van je kijken!

Snel huppel ik weer naar voren en denk, ach, misschien is mijn coördinatie af en toe ver te zoeken, maar mijn benen zijn schijnbaar een genot om naar kijken.