Mijn kinderen worden groot … en oud. Inmiddels ben ik de hobbit hier in huis. Mijn hakken worden steeds hoger, anders val ik uit de toon.

Geleidelijk aan doen ze steeds meer zonder ons, hun ouders. Ze gaan hoe langer hoe vaker alleen op pad. En dat is gezond. Loslaten heet dat geloof ik.

Ik moet er aan wennen, dat hele loslaat gebeuren. Broer en zus gaan tegenwoordig vaak lopend naar de stad of ze gaan gevieren. M’n zoon met een vriend en dochterlief met een vriendin. Gewoon voor de gezelligheid. Ik ben blij dat ze een mobieltje hebben. Ik ben zo’n moeder die altijd graag wil weten of alles in orde is met haar bloedjes. Ze nemen dat ding gelukkig altijd mee, dus ze zijn te allen tijde bereikbaar. M’n kroost kent mij inmiddels en doet keurig mee, gewoon om mij te plezieren. Laatst bleven ze wel erg lang weg, dus werd ik ervan verwittigd dat ze met z’n viertjes zaten te lunchen. Alweer?! Als ik de telefoon heb neergelegd bedenk ik me grinnikend dat ze vaker uit gaan dan hun moeder.

Van de week werd mijn zoon gebeld een vriendje met de vraag of hij mee wilde naar een rap concert. Natuurlijk, die zoon van mij is altijd in voor een uitje. Het zou de volgende avond plaatsvinden. In een mum van tijd was er een hele club jongens bijelkaar getrommeld. Het paste niet meer in één auto. Al gauw werd besloten dat ik een tweede auto met jongens zou vervoeren.  Zodra mijn dochter er lucht van kreeg dat de “wachttijd” die overbrugd moest worden gespendeerd zou worden in de K-Mart, wilde ze ook mee.  Een van de jongetjes werd door zijn moeder hier thuis afgezet en de rest zat al bij mijn vriendin in de auto. Ik wist niet waar het was, dus ik zou achter haar aanrijden. Kom ik na een paar minuten tot de ontdekking dat ik de verkeerde auto aan het volgen ben. Ik volg de auto van de moeder die boodschappen zou gaan doen. Ik moet helemaal niet naar de supermarkt, ik moet naar een sporthal waarvan de locatie mij totaal onbekend is. Gelukkig ben ik de trotse bezitter van een iPhone en na wat heen en weer gebel is m’n auto gekeerd, hebben we mijn vriendin gevonden en rijd ik achter haar aan.

Krijg ik een prachtig compliment van mijn dochter:  “Mam, je hebt gelijk hoor, het is nooit saai met jou.”

Het is al behoorlijk druk als we aankomen bij de sporthal. Onze jongens mengen zich in de kluwe van opgewonden tieners. De moeders zijn direct vergeten. We kijken elkaar aan: tijd om te gaan. Maar niet voordat er nog even goede afspraken worden gemaakt. Zodra het concert is afgelopen moeten ze naar een door ons aangewezen punt op de parkeerplaats lopen en met de groep bijelkaar blijven. Het is een beetje onduidelijk tot hoelang het concert duurt, maar mijn vriendin en ik lijken op elkaar en heeft gevraagd of haar zoon zodra ze binnen zijn even wil doorgeven hoe laat we precies weer moeten komen opdraven. Wat een gehoorzaam kind, want als wij in de K-Mart rondlopen zoemt haar telefoon met de mededeling: 9 uur.

Mijn dochter gaat volgende maand met haar vriendin per bus naar Auckland, 460 kilometer verderop. Naar een concert van “5 Seconds of Summer”, een Australische band met een paar, in de ogen van mijn dochter, getalenteerde jongens. Voor de eerste keer gaat ze echt alleen op pad. Ver weg. Ze logeren een nacht bij mijn Nederlandse vriendin en ook nog een nacht bij de “grote zus” van mijn dochters vriendin, die in Auckland woont en werkt. Het werden twee nachten want buiten het concert moet er natuurlijk ook nog gewinkeld worden.

Ik weet inmiddels dat de bussen in het weekend niet meer gaan in Auckland na elf uur, maar mijn dochter weet mij te vertellen dat ze door de weeks echt om de tien minuten gaan. Volgens haar kunnen ze gewoon ’s avonds met de bus naar het concert. Toen ik vijftien was, ging ik heel vaak in het donker op pad, met een groepje van dansles of naar “koopavond” met een vriendin. Maar dat waren andere tijden … en een kleiner stadje …

Denk  maar niet dat ik mijn mooie dochter en haar even aantrekkelijke vriendin ’s avonds in Auckland los laat. Je weet maar nooit. Ik neem het zekere voor het onzekere. Ik wil dat ze voor de ingang van het concertgebouw worden afgezet en ook weer worden opgehaald! En eigenlijk krijg ik het liefst nog een sms je dat ze veilig binnen op hun plaatsen zitten. Maar dat is overdreven, dat snap ik ook wel. Het zal allemaal wel loslopen …