Mijn favoriete sport is tennis. Het is gezond, leuk en gezellig. Eens per week ga ik gewapend met m’n racket naar “tennis fitness class”. Ik doe dat in groepsverband bij een mevrouw die een tennisbaan aan huis heeft. Meestal bestaat de groep uit zo’n zes personen, waarmee je afwisselend op de baan staat (rent).

Onze coach, zeg maar gerust “commandant” brengt ons diverse technieken en tactieken bij door middel van oefeningen. Niet gek dat ze deze “drills” noemt, net als in het leger … Ze kent geen genade!

Ik moet zeggen dat ik in de loop der jaren wel beter ben gaan spelen. Soms kan ik zelfs erg moeilijke ballen aan mijn tegenstanders kwijt. En fit word ik er inderdaad van. Tijdens dit uurtje op de donderdagochtend heb ik helemaal niet in de gaten dat ik met een goeie “work out” bezig ben. Het is reuze vermoeiend, maar daarna voel ik me heerlijk voldaan.

Onze instructrice heeft het altijd over “the far end” waar je op enigerlei moment naar toe moet rennen. Voor haar is dit de kant van de tennisbaan die aan de boomgaard grenst. Maar de andere kant van de baan is net zo ver hoor! Een van de spelers heeft onlangs een bord gemaakt dat luidt “FAR END”. Het hangt nu aan het hek; boomgaard zijde. Mijn vriendin (die op een ander tijdstip tennist) en ik hebben al bedacht dat wij een bord voor de andere kant gaan maken dat luidt “OTHER FAR END”. We hebben nu al lol.

De groep waarmee ik speel is echt heel leuk. Ze bestaat voor het overgrote deel uit mannen, die stuk voor stuk humor hebben. Daar hou ik van. We steken niet onder stoelen of banken als we onder de indruk zijn van een goeie mepper. Maar er is ook altijd vriendschappelijk geplaag. Als je bijvoorbeeld een bal meerdere malen in het net slaat, wordt er vriendelijk gevraagd of je het spelletje wel snapt, want die bal moet namelijk Over het net, niet er In. Aha. Of als er per ongeluk een bal over het hek de boomgaard in zoeft … Daar worden natuurlijk ook de nodige grapjes over gemaakt. We kunnen elkaar heerlijk in de maling nemen.

Laatst zei ik in een kleine onderbreking tegen mezelf: “Goeie genade, ik moet echt even een slokje water drinken”. De enige vrouw in het gezelschap vraagt: “Wat zeg je nu weer?” Ik pak m’n glas, neem een slok en zeg in het Engels dat ik daar echt aan toe was. Ze vraagt of ik het nog eens kan herhalen in het Nederlands, want het klonk zo leuk. Vervolgens probeert ze het na te zeggen …  Ik moet er even bij vertellen dat Nieuw Zeelanders erg veel moeite hebben om die harde Nederlandse G uit te spreken.

De mannen staan aandachtig te luisteren, waaronder ook haar partner, die opeens heel nuchter zegt: “Nou, als Léontine het zegt klinkt het heel anders hoor. Bij jou klinkt het alsof je dronken bent.” Lacherig moest ik hem gelijk geven. Het klonk inderdaad nogal “gorgelend” met al die g’s.

Een paar weken geleden was ik met teveel dingen tegelijk bezig. Het was een beetje warrig in m’n hoofd. Mijn tennisuur is normaal gesproken op donderdag van 10 tot 11 uur, maar ik vertrok per abuis al om kwart voor 9 waardoor ik dus al om 9 uur arriveerde. In plaats van mijn mannen stonden er drie dames op de baan … Al gauw realiseerde ik mij dat ik een uur te vroeg was. Maar omdat ik er toch was, zeiden ze, kom erbij, maak ons groepje compleet! Zo gezegd zo gedaan.

Ik was een beetje zenuwachtig, dat geef ik ruiterlijk toe. Ik speel niet onverdienstelijk, maar deze meiden zijn echt griezelig goed. Maar nadat ik mijn zenuwen onder controle had, ging het eigenlijk geweldig.

Tegen driekwart van de sessie ging het aanvankelijke miezerbuitje over in hevige buien. Natuurlijk werd er doorgetennist, maar de ballen werden op een gegeven moment toch echt wel erg nat en daarmee te zwaar. De groep erna, let wel, de mijne dus, moest worden afgezegd. Ik werd bedankt door de dames voor het meespelen en vertrok in de regen. Ik was om 10 uur klaar en ik had de hele dag nog voor me. Wat was ik blij dat ik me had vergist! Zo zie je maar, wie een foutje begaat, krijgt een leuke ochtend!