Onze hele familie is weg van Ed Sheeran. Maar hoe kan het ook anders? Hij speelt heerlijk gitaar, kan goed zingen en is er dan een meisje dat door een verschrikkelijke ziekte niet naar z’n concert kan, dan bezoekt hij haar in het ziekenhuis. Is dat niet schattig? Mijn man zegt: “Dat is allemaal promotie.” Maar ik verkies het nobele in mijn Ed. Ik denk dat hij echt een goed hartje heeft.

Al een poos geleden werd bekend dat Ed naar Nieuw Zeeland zou komen. De vraag rees of we naar het concert wilden. Natuurlijk! Ed zou optreden in de Vector Arena in Auckland. Gelukkig is mijn vriendin een aantal jaren geleden van dit oord naar daar verhuisd, dus wij zijn altijd van een slaapplek verzekerd. De tickets waren gauw geboekt en iedereen zag er naar uit. Bij nader inzien wilde mijn vriendin ook wel mee, met haar dochter. Na wat heen en weer gemail met “Ticketmaster”, waar ik alles had geboekt, kon ik nog kaartjes regelen waarbij we met z’n zessen bijelkaar konden zitten. Top!

De dochter van mijn vriendin is bijna 19, zij zou alles wel even regelen wat betreft vervoer voor de concert avond. Dochterlief verzekert ons dat het busvervoer in Auckland prima is. Ik hoor het haar nog zo zeggen: “De bussen gaan om de 10 minuten.” Wij vertrouwen haar natuurlijk. Zij woont tenslotte al bijna 3 jaar in Auckland. De heenreis verliep prima, inderdaad we hoefden niet lang te wachten. We moesten nog een endje lopen vanaf het busstation naar de Vector Arena maar dat was ok, het weer was perfect.

M’n vriendin en ik hadden die dag in de “shopping mall” laarzen gekocht. Goeie deal, twee halen en voor het tweede paar maar de helft betalen. Lekker de kosten gedeeld. Het enige verschil was dat de mijne stoere platte laarzen waren en de hare super hoog gehakte. Ik had het goed bekeken. Zij had spijt, ik niet! Het concert was super. Wat een man is die Ed. Hij doet het allemaal in z’n eentje met een gitaar en een ”looper” voor z’n snufferd. Het was wel even anders dan vroeger. Waar je toen je zippo of gewone aansteker tevoorschijn haalde (en goed moest oppassen voor haar dat nogal makkelijk vlam kan vatten), nu spoorde Ed ons aan onze mobiele telefoontjes aan te zetten. Wat een licht zeg. En zo lekker ongevaarlijk. Het sfeertje was geweldig.

Even voor elven was het gedaan. Afgelopen met de mooie muziek en moesten we naar huis. We staan al een poosje bij de bushalte te wachten, echt al meer dan 10 minuten hoor, zegt de dochter: ”Ik geloof niet dat er nog een bus komt …” Taxi please! Mijn hemel, wat een geld, 60 dollar per taxi om weer thuis te komen. We zijn genoodzaakt twee taxis te nemen want we zijn wel met z’n zessen natuurlijk. De taxichauffeur, die de hele avond waarschijnlijk nog niks heeft verdiend, zegt: “Ik weet het goed gemaakt, stap allemaal maar in, komt goed”. Nou, dat was het recept voor de slappe lach.

Waar je normaal gesproken je voeten neerzet, zat ik, opgepropt, met m’n hoofd in de schoot van mijn vriendin. Mijn dochter zat aan de andere kant van de achterbank, in dezelfde houding. Wij moesten onze hoofden laag houden, want anders zou de chauffeur een beste boete kunnen krijgen, of nog erger, zijn vergunning kwijt raken.

Het was een heerlijke avond. In het voorprogramma, waar ik niets van verwachtte trad Jamie Lawson op. Een Ier met snaren. Wat een man! Hij had alles. De stem, een heerlijke melancholieke kop, de gitaar, de humor. Er zat 20 minuten pauze tussen zijn en Ed’s optreden. Hij verzocht ons op zeer humoristische wijze in deze onderbreking zijn nieuwste nummer op I-tunes te kopen. Ik lag dubbel en deed het nog ook, gewoon om de wijze waarop hij het bracht.

Thuisgekomen luisterde ik nog een keer naar het gekochte lied en een paar andere mooie werkjes van de Ier. Ik was verkocht. Sorry Ed, je bent niet meer mijn nummer een, je bent vervangen door Jamie Lawson.